Elfowie: Avari

Wygląd:
W przypadku Avarich ciężko o uogólnienia. Szczep ten tak często mieszał się z innymi, a na dodatek istnieje wiele plemion różniących się między sobą urodą. Najczęściej jednak spotkać można śniadą cerę, rzadką dla rasy elfów, a także włosy koloru piasku. Są raczej wątłej budowy, według ludzkich standardów, a ze wszystkich elfich szczepów należą do najniższych wzrostem. Ich ciała zwykle nie zdobią blizny, gdyż wszelkie rany goją się na nich szybko, o ile nie skaziła ich trucizna. W ich strojach można najczęściej spotkać to, co kojarzy się z lasami: zielenie i brązy, choć wielu gustuje i szarościach. Same stroje często są czysto funkcjonalne, ale i można napotkać te bogate i ozdobne, a w obu tych opcjach lubują się w tworzeniu motywów roślinnych. Powszechnie wiadomym jest, że elfy te nie zajmowały się nigdy pozyskiwaniem kruszców, czy drogich kamieni wprost ziemi, ale bardzo takie ozdoby lubią i przedkładają estetykę nad wartość rynkową.

Osobowość:
Ci, którzy żyli wśród Avarich, zwykli twierdzić, że elfy te mają lekkiego bzika (ale i trzeba mieć bzika, by tak uważać). Prawdą jest, że ze wszystkich szczepów, to właśnie Avari prowadzą najbardziej beztroskie życie. Ich kultura jest nieuporządkowana jak na elfie standardy, ale w porównaniu z ludzką bardzo bogata. Jak większość elfów prowadzą raczej osiadły tryb życia, choć postrzegają życie jak nieustającą grę, co przekłada się na ich umiłowanie do podróży i poszukiwania przygód, a także do muzyki i zabawy, choć mimo to są powściągliwi i zrównoważeni. Jak wielu z ich rasy, nie przepadają za krasnoludami, prawdziwych swych wrogów upatrują jednak wśród orków, wargów, pająków i smoków.

Społeczność:
Wielu nazywa Avarich Elfami Leśnymi, jest to bardzo mylące, gdyż w lasach zwykło mieszkać wiele innych szczepów. Avari zawsze byli niezależni, choć wielu z nich osiadło w królestwach Elfów Szarych i Noldorów. Tworzą raczej zżyte ze sobą społeczności, w których ciężko o podziały ze względu na stan majątku, czy wiedzy. Nie dopuszczają związków poligamicznych i preferują przedstawicieli tej samej rasy, nierzadko nawet z tego samego szczepu, ale nie wyklucza to miłości do przedstawicieli innych ras, zwłaszcza ludzi. Kochają tylko raz, a w swej miłości są oddani i wierni, podobnie jak w przyjaźni. Normalną sytuacją są rodziny z licznym potomstwem, które wychowywane jest w miłości do wszelkich istot żywych i natury. Mitem jest jakoby żywiły się wyłącznie owocami, wielu spośród nich jest zamiłowanymi myśliwymi i tak jak ludzie lubią dobrze przyrządzone mięso, choć z większą czcią patrzą na samo zabicie istoty żywej.

Zdolności rasowe:
- umiejętność bezszelestnego poruszania się
- łucznictwo
- długowieczność
- wyostrzone zmysły
- odporność na choroby
- tropienie

Język:
Do kontaktów z innymi rasami używają Westronu, a między sobą najczęściej mówią w Sindarinie - języku Elfów Szarych, choć ci bardziej wykształceni chętnie sięgają też po szlachetny język Valinoru - Quenyę, której zwykle używają do zapisywania rzeczy ważnych, wzniosłych i mądrych. W każdym jednak języku mówią z melodyjnością i akcentem, który zdradza ich pochodzenie.

Religia:
Nie posiadają sformalizowanych obrzędów, ale chętnie uczestniczą we wspólnych celebracjach, lub oddają się samotnej medytacji. Jak wszystkie elfy czczą Eru jako swego stwórcę, ale wielką czcią otaczają Vardę jako dawczynię światła. Wśród Avarich mieszkających w lasach popularny jest silny związek z Valarem-łowcą – Oromë.

Imiona:
Avari zwykli przybierać imiona z Sindarinu, którym posługiwały się między sobą, nie rzadko też miały one jakieś znaczenie, które odzwierciedlało charakter noszącej je osoby.

Broń:
Avari umiłowali sobie długie łuki, oraz łuki refleksyjne i to z nich najczęściej korzystają, a z ich biegłością w strzelectwie konkurować mogą jedynie Galadhrimowie. Broń tę wykonują własnoręcznie, bardzo często wplatając w cięciwę własne włosy. Jeśli już muszą walczyć z bliska, używają oszczepów, jednoręcznych mieczy, lub sztyletów.