Elfowie

Wygląd:
Elfowie przebudzili się w Cuiviénen, kiedy Varda, zwana później Elentári, zawiesiła koronę z siedmiu potężnych gwiazd – Valacircę, Sierp Valarów. Ich włosy przypominają uprzędzone złoto, utkane srebro, czy też czerń młodej kory. Oczy zdawały się być gwiazdami, które urokiem i blaskiem nie ustępowały swym bliźniakom ułożonym w niebiosach. Mieniły się morskim błękitem, księżycową szarością, czy zielenią leśnego podszycia. Wzrostem dorównywali ludziom, zaś poszczególne szczepy nawet przewyższały Edainów. Ciała ich były smukłe, zaś ręce sprawne, bowiem w boju miłowali łuki, miast w kuźniach tworzyli przedmioty piękne i trwałe. Iluvatar pragnął powołać istoty zniewalające, których uroda miała stworzyć na ziemi najwięcej piękna z wszelkich żywych istot. Szaty, które przywdziewali prezentowały koloryt natury. Długie, zwiewne, wystawne sukna, wyszywane z aksamitnych przędzy, były najczęściej oplecione wyszukanymi pasami, bądź zdobione cudnymi haftami. Dłonie, szyję oraz czoła wieńczyły okazałe pierścienie, naszyjniki, czy diademy, w których nie brakowało sprawnie oszlifowanych kruszców.

Osobowość:
Zwykli zachowywać spokój i dystans, każdą sprawę pojmując z szerszej perspektywy, skrupulatnie analizując jej przyczyny i możliwe rozwiązania. Nie zważali na słowa ludzi, czy plugastw Melkora, bowiem czyny miały dla nich większą wagę od pustej mowy. Dlatego też rady elfów były tak cenne i trafne, bowiem zawierały w sobie mądrość i rozwagę. Szanowali słowo i los, tedy wsparcia okazywali roztropnie i z umiarem, nie szafując wyrokami. Lata zdrad i ciemności, które piętnowały ery Śródziemia, nauczyły ich skrytości i powściągliwości. Szczególnie miłują własne towarzystwo, izolując się z coraz większym natężeniem od reszty ludów Ardy. Serca ich są dobre i nieskazitelne. Korzenie zła nie zapuściły pędu w ich sercach, bowiem nie było tam nikczemności, z których mogłyby czerpać strawę. Cechowała ich wielka siła ducha i praworządność, czynienie dobra płynęło w ich żyłach wraz z szlachetną krwią. Głos posiadali piękny i delikatny niczym woda. Ze wszystkich umiejętności wyróżniali się zawsze w mowie, śpiewie i poezji. Jako pierwsi ze wszystkich ludów Ardy wydali z siebie głos, pierwsi również zaśpiewali. Kochają naturę, której strzegą i podziwiają zarazem układając pieśni dźwięczne, niczym śpiew dulinów, łagodne, jak chlupot górskiego potoku, błogie, niby zachodni wiatr. Nienawidzą orków, pająków, wargów i smoków – stworzeń, które powołał do życia Morgoth.

Społeczność:
Elfowie dzielą się na dwa główne szczepy: Avarich - zwanymi również elfami opornymi i Eldarów, którzy ujrzeli Błogosławione Królestwo. Elfowie Wysokiego Rodu grupują się z kolei na: Vanyarów. Noldorów i Telerich. Tych ostatnich sklasyfikowano zaś na Sindarów (elfy szare), Nandorów, Laiquendich (elfy zielone), Umanyarów i Moriqendi (mroczne elfy). Są monogamiczni, Pierworodni kochają raz w życiu, poświęcając ukochanej osobie całe nieśmiertelny byt. Największym darem, którym mogli zostać obdarzeni, to spłodzenie dziecka – pojmowane w ich kulturze jako najwyższy zaszczyt i odpowiedzialność, jakie mogą spotkać każdą żywą istotę. Na ogół posiadali liczne potomstwo, wychowując je w imię dobra, poszanowania natury i miłości. Tworzyli zamknięte i skonsolidowane społeczności, żyjąc w gremialnych wspólnotach. Nie zaznali tułaczki, czy koczownictwa; tereny, które wielce miłowali znajdowały się u wybrzeży mórz, pod czapami lasów, czy równin pod otwartym niebem. Ongi posiadali Wielkiego Króla, który przewodził całej nacji. Ostatnim władcą, który swą mądrością prowadził Przebudzonych był Gil-Galad, który poległ podczas oblężenia wieży Barad-dûr. W III/IV erze elfowie zamieszkiwali tereny: Rivendell, Lothlórien, Lasu Zielonych Liści, Szarych Przystani oraz Ithilien, gdzie przewodzili najznamienitsi przedstawiciele rasy, a w czasach Wojny o Pierścień, powiernicy trzech pierścieni ofiarowanym Pierworodnym. Elfowie nie osiągają pełnoletności przed wiekiem pięćdziesięciu lat. Nie dotykały ich choroby i zarazy, jednak podobnie jak ludzie, mogli zginąć od miecza, ognia, lub nawet ze smutku.

Zdolności rasowe:
- umiejętność bezszelestnego poruszania się
- łucznictwo
- długowieczność
- wyostrzone zmysły
- odporność na choroby

Język:
Quenya – Wysoka Mowa. Współcześnie zachował się w starych księgach i pieśniach, uważany za jedno z największych dziedzictw Pierworodnych. Używany w Amanie, a w Śródziemiu przez Ñoldorów, ceremonialny język Númenoru. Sindarin - „szlachetny język Szarych Elfów”. Z pochodzenia pokrewny quenyi, oddalił się jednak daleko od mowy Eldarów zza Morza. Dobrze przystosowany do lasów, wzgórz i wybrzeży w których nabierał kształtu. W rozmowach z innymi rasami elfowie posługują się Westronem.

Religia:
Czczą swego stwórcę Eru, zaś spośród Valarów największą miłością darzą Vardę, Orome i Ulma.

Imiona:
Elfowie przybierają piękne, dźwięczne i szlachetne imiona, często mające głębsze znaczenie. Męskie: Glorfindel, Fëanor, Finglofin, Gildor, Curufin, Gil-Galad, . Kobiece: Luthien, Galadriela, Arwena, Nerdanela, Eärwena. Imiona ich często mają jakieś znaczenie w jeżyku wspólnym.

Broń:
Największą biegłość uzyskali w łucznictwie, w którym żadna rasa nie może równać się z elfami. Broń dystansową (łuk długi, refleksyjny, retrofleksyjny) wyrabiają własnoręcznie, zaś powszechnym zwyczajem jest przetkanie cięciwy własnymi włosami. W potyczce krótkodystansowej posługują się najczęściej włóczniami, oszczepami, sztyletami oraz mieczami dwuręcznymi.

Słownik:

• Pojęcia:
  

Ainulindale - w trzecim akcie Wielkiej Pieśni Ainurów zostali powołani do życia elfowie.
Aman - zachodni kontynent, siedziba Valarów i trzech elfich szczepów: Vanyarów, części Noldorów i części Telerich.
Avari - elfowie niechętni, Ci, którzy nie podjęli wędrówki.
Dzieci Iluvatara - jedno z określeń elfów.
Eldamar - Część Valinoru przekazana Eldarom, którzy przypłynęli na zachód.
Gondolin - twierdza elfów pod pieczą Króla Turgona, zniszczona przez niezliczone siły uruków, smoków i balrogów. Leżała w dolinie Tumladen. Powiadało się, że był to najpiękniejszy elficki zamek.
Gwaith-i-Mirdain - lud noldorski, zrzeszający najlepszych kowali. Wykuli Pierścienie Władzy oraz scalili klingę Andurila.
Nargothrond - forteca Finroda Felagunda mieszcząca się w Beleriandzie. Wznieśli ją krasnoludowie z Gór Błękitnych.
Narya - pierścień ognia z oczkiem rubinu. Ostatnim jego powiernikiem był Gandalf, który odpłynął z nim ku zachodowi.
Nenya - mithrilowy pierścień wody, w którym osadzony był diament. Pierwszą i ostatnią powierniczką była Galadriela, która udała się wraz z nim na zachód.
Noldorowie - Ich wodzem był Finwe, część ostała w Śródziemiu, zaś reszta podążyła w ślad Vanyarów do Amanu.
Pierworodni - jedno z określeń elfów.
Przebudzeni - jedno z określeń elfów.
Orome - Valar, który jako pierwszy ujrzał Pierworodnych, strzegąc ich przed Morgothem. Podjął się poprowadzenia Wielkiej Wędrówki.
Ostatni Sojusz - Pakt militarny Elendila i Gil-Galada, zawarty po to, aby na zawsze unicestwić Saurona i Pierścień Władzy.
"Powiadają, że zebrane tam zastępy pięknością i wspaniałością
przewyższały wszystkie wojska, jakie kiedykolwiek potem widziano w
Śródziemiu, i że tak wielkiej armii nikt nie zgromadził od czasów, gdy
wojska Valarów nacierały na Thangorodrim."
Sindarin - qya. "Szaroelficki", język zrodzony z Quenyi, z biegiem lat ewoluował dzięki elfom osiadłbym w Beleriandzie. Główna mowa elfów Śródziemia i ludzi z Numenoru.
Teleri - najliczniejszy szczep, część elfów w ogóle nie wyruszyła, pozostali zawrócili, mieli dwóch wodzów: Elwego oraz Olwego.
Quendi - qya. "Mówiący", określenie wszystkich elfów.
Quenya - inaczej eldariański. Pradawny język elfów, zrodzony z pierwszych słów Pierworodnych, przebudzonych nad zatoką Cuvienen.
Wielka Wędrówka - Orome poprowadził elfów z Cuivienen do Amanu. Wtedy nastąpił też rozłam elfów, którzy podzieli się na cztery szczepy: Vanyarów, Noldorów, Telerich i Avarich.
Valacirca -"Sierp Valarów", korona z siedmiu gwiazd, znak przeznaczenia i przestrogi wobec Morgotha.
Vanyarowie - Elfowie Światła, wszyscy przedstawiciele tego szczepu, pod dowództwem Ingwe trafili do Amanu.
Vilya - złoty pierścień powietrza, z klejnotem szafiru, najsilniejszy spośród trzech ofiarowanych elfom. Pierwszym jego powiernikiem był Gil-Galad, który przekazał go Elrondowi. Podobnie jak reszta pierścieni, został zabrany ku zachodowi.

• Bohaterowie:
  

Aegnor - czwarty syn Finarfina, jeden z najbardziej bohaterskich wojowników, podczas bitwy jego oczy jaśniały płomieniem.
Amdir - Pierwszy Król Lothlórien, ojciec Amrotha, zginął w wojnie Ostatniego Sojuszu.
Beleg Cuthalion - miano jego znaczy: "Beleg Mocny Łuk", był towarzyszem Turina, najwspanialszym łucznikiem spośród Pierworodnych.
Celebrimbor - założyciel Gwaith-i-Mirdain, twórca Pierścieni Władzy, zginął z ręki Saurona broniąc twierdzy Ost-in-Edhil.
Cirdan - żeglarz i szkutnik, władca wybrzeża Falas i Szarych Przystani, powiernik jednego z trzech elfickich pierścieni - Naryi.
Ecthelion - obrońca jednej z bram Gondolinu, przywódca na usługach Króla Turgona. Stoczył zwycięski bój z Gothmogiem, broniąc rannego Tuora, lecz sam odniósł śmiertelne rany.
"Imię Ecthelion zaczęło budzić wśród
orków przerażenie, a Eldarowie przyjęli je za okrzyk wojenny. Pamięć o
jego bohaterskich czynach zachowała się w wielu pieśniach i opowieściach
elfów."
Elrond - spadkobierca Gil-Galada, powiernik Vilyi. Pan Imladris, walczył w Ostatnim Sojuszu próbując zmusić Isildura do unicestwienia Pierścienia Władzy, ten nie posłuchał.
Elwe - zwany Elu Thingolem, Najwyższym Królem Sindarów, władcą Doriathu. Jego córką była Luthien. Zginął podczas napaści krasnoludów na Doriath.
Finarfin - poprowadził Noldorów do boju w Wojnie Gniewu, był najpiękniejszym i najmądrzejszym spośród dzieci Finwego.
Fingon - jeden z Najwyższych Królów Noldorów, bliski zwycięstwa w bitwie Nirnaeth Arnoediad zginął z rąk przywódcy Balrogów.
Fingolfin - władca Hithlumu. W bitwie Dagor Bragollach, widząc zbliżająca się klęskę swojej armii, wyzwał na pojedynek samego Morghota. Siedem razy ranił Czarnego Pana, lecz potknął się i zginął z rąk nieprzyjaciela.
Finrod - wybudował cytadelę Minas Tirith na Sirionie oraz Nargothrond. Nadano mu przydomek Felagund - "Władca Jaskiń", przyjaźnił się bowiem z krasnoludami. Pojmany przez Saurona, uratował Berena zabijając gołymi pięściami i zębami wilkołaka na usługach Morgotha.
Galadriela - Pani ze Złotego Lasu, Biała Pani Lórien - to niektóre z jej licznych przydomków. Była powierniczką Nenyi, pierścienia wody. Pod jej opieką na Lórien nigdy nie padł cień. Otoczyła wielką opieką Froda Bagginsa.
Gil-Galad - ostatni Najwyższy Król Noldorów, powiernik najsilniejszego z elfickim pierścieni, Vilyi. Zawiązał Ostatni Sojusz elfów i ludzi, prowadząc u boku Elendila potężną armię naprzeciw Mordorowi. Zginął z ręki Saurona, który po siedmioletnim oblężeniu Barad-dur wyszedł z wieży stoczyć pojedynek z Gil-Galadem i Elendilem.
Glorfindel -podczas oblężenia Gondolinu zabił jednego z Balrogów, samemu tracąc życie. Pozwolono mu jednak podążyć Prostą Drogą z hal Mandosa. Uczestniczył w pokonaniu sił Angmaru, w bitwie pod Fornostem. Glorfindel był jednym z niewielu, który wywoływał lęk u Czarnoksiężnika z Angmaru. To on przepowiedział, iż Król Nazguli zginie z ręki kobiety.
Gwindor - książę Nargothrondu, dowodził jego wojskami w bitwie Nirnaeth Arnoediad, był bliski zwycięstwa, lecz został pojmany przez Morgotha. Uciekłszy z jego kopalni poznał Turina i Belega, zginął w bitwie Tumhalad.
Idril - zwana Srebrnostopą, matka Earendila, żona Edaina Tuora.
Ingwe - przywódca Vanyarów, uważany za Króla Wszystkich Elfów, jako pierwszy obudził się i dotarł do Amanu.
Legolas - syn Thranduila, książę Leśnego Królestwa, członek Drużyny Pierścienia. W Ithilien założył jedną z siedzib elfów.
Orodreth - drugi i ostatni Król Nargothrondu. Obronił cytadelę Minas Tirith podczas Dagor Bragollach.
Oropher - pierwszy Król Mrocznej Puszczy, ojciec Thranduila.
Thranduil - król Elfów Szarych, władca Leśnego Królestwa, należał do Białej Rady, między innymi dzięki niemu wygnano Saurona z Dol Guldur.
Turgon - władca Gondolinu. Elf niezwykle rozważny i prawy, był świadom, iż nie warto rywalizować z Morgothem na otwartym polu. Zginął broniąc swej zdradzonej stolicy.