Opis i historia

Kiedyś chyba było jakieś forum reaktywacji Shire, czy coś w tym guście, i tamże aspirowałam jako władca Enedwaith i Lond Daer. Opracowałam nawet na podstawie źródeł książkowych i wiarygodnych stron www historię i krótką charakterystykę ziem Enedwaith. Mi się już to nie przyda, ale myślę, że obecnemu władcy może to posłużyć jako wzór, bądź można wykorzystać informacje zawarte w mojej pracy.
Broń Boże nie chcę tutaj się wtrącać do czyjegoś władztwa czy innych kwestii. Po prostu nie chcialabym, żeby moja praca się zmarnowała zupełnie.

Miriam napisał:

Enedwaith lub Enedhwaith (sind. <<środek-lud>>; Środkowa Kraina, znana także jako Pustkowie Zachodnie)
Obecnie granice Enedhwaith wykreślają od północy rzeka Gwathló, wschodu Stary Południowy Gościniec, od południa rzeka Angren (zwana Iseną), a od zachodu Belegaer (Wielkie Morze). To kraina Śródziemia granicząca z Gondorem, Dunlandem i Cardolanem, znajdująca się na terenie Eriadoru. Z jej terenów wyłączono miasto Tharbad, zatopione w Trzeciej Erze przez wielką powódź, jaka nawiedziła tereny całego Enedhwaith. Rzeki okalające tereny Enedwaith zapewniają stałe wylewy, dzięki czemu ich brzegi doskonale nadają się do uprawy, mimo tego zdecydowana większość terytorium to pastwiska, idealne dla wypasu bydła oraz koni. Bliskość morza pozwala mieszkańcom na połów ryb. Nie znajdziesz tutaj lasów czy wzniesień, przestrzeń jest nizinna. Enedwaith przez brak budulca nie jest przyjazną krainą dla przybyszy i tubylców.

Historia
Podczas Pierwszej Ery i na początku Drugiej Pustkowie Zachodnie było gęsto zalesioną niziną, jednak wysokie zapotrzebowanie na budulec Numenorejczyków spowodowało wycięcie pięknych lasów Enedwaith oraz spustoszenie krajobrazu. O mieszkańcach Enedwaith pisano, że „byli mieszkańcami lasu, rozproszoną społecznością bez wodza”. Byli luźno spokrewnieni z rodem Haladina, co nie było uznawane przez Numenorejczyków w tamtych czasach. Enedwaithrimowie nie byli zaliczani do Ludzi Średnich, przyjaciół i odległych krewnych Edainów, lecz do „Ludzi Ciemności”, wrogów i obcych.
Ogołocone z lasów Enedwaith zostało w końcu zupełnie wyniszczone przez Wojnę Elfów i Saurona, ok. 1700 DE, w trakcie której dużo z tego co przetrwało wycinkę zostało spalone. Ci miejscowi, którzy przetrwali, znaleźli schronienie na wschodnich wyżynach Enedwaith, „przedgórzach Gór Mglistych”, które w końcu stały się Dunlandem.
Po 3320 DE Enedwaith uformowano w większości z północnych terenów nowego Królestwa Gondoru, przynajmniej oficjalnie. Południowy-wschód krainy był ciągle „miejscem dobrze zalesionym”, jednak całe Enedwaith było w tym czasie „w większości pastwiskiem”. Wielka Zaraza z 1636 TE spowodowała, że cała władza Gondoru na tym terenie wygasła.
Tharbad, pierwotnie jedno z dwóch starych miast na Gwathló, które jako jedyne przetrwało na początku Trzeciej Ery, zostało w końcu porzucone oraz spustoszone przez potop w 2912 TE, od tego czasu tylko dwie grupy przetrwały w Enedwaith: Dunledingowie na dalekim wschodzie, oraz „dosyć liczny, lecz barbarzyński, lud rybaków” wędrujący wybrzeżem.
W początkach Czwartej Ery (rok 52) Enedwaith zostało wchłonięte w granice królestwa Rohanu, którego ludność „rozmnażając się niezmiernie” przeprowadzała się w tamte tereny. W latach 89-111 CE na terenie północnego Enedwaith ponownie zaczęli osiedlać się Dunlandczycy. W roku 425 CE Rohirrimowie atakują Dunlandczyków mieszkających w Enedwaith. Kilka lat później rozpoczyna się wojna pomiędzy Rohanem, a Królestwem Arnoru. W 462 CE Dunlandczycy przesiedlają się z Enedwaith do Minhriath. Od połowy IX wieku Czwartej Ery w krainie Pustkowi panuje chaos wzmożony zarówno panującą w całym Śródziemiu zarazą, jak również wojną domową w Rohanie. Opustoszone Enedwaith zasiedlają uciekający Rohirrimowie, pozostałe resztki Dunlandczyków oraz nikogo nie zajmujący rybacy z wybrzeża. Wszystkie trzy społeczności, początkowo rozrzucone po całym Enedwaith, gromadzą się w jedynym mieście, znajdującym się na tym terenie – Lond Daer – i odbudowują je.

Miriam napisał:

Lond Daer (sind. Wielka Środkowa Przystań; Lond Daer Enedh; Vinyalondë; Nowa Przystań)
Miasto portowe zasiedlone przez trzy społeczeństwa Rohirrmów, Dunlandczyków oraz rybaków z wybrzeża. Ciągle trwają w nim prace renowacyjne, które przedłużają się ze względu na trudną dostępność do środków budowlanych. Miasto posiada Centrum, w którym mieszczą się najważniejsze budynki administracyjne, t.j. Sąd, Pałac Rady i Władcy, Strażnica Miejska, Waga Miejska. Osiedle mieszkalne Bardor na przedmieściach. Stocznia i Port Główny, przy którym mieści się Rynek i sklepy kupców. Całe miasto rozplanowane jest w ten sposób by jak najszybciej można było znaleźć się w Porcie, który jest sercem Lond Daer.

Historia
Była to wielka przystań w Eriadorze zbudowana przez Numenorejczyków. Pod nazwą Vinyalondë stworzył ją następca tronu Numenoru Aldarion przy ujściu rzeki Gwathló w początkach Drugiej Ery. Była pierwszą stałą osadą Numenorejczyków w Śródziemiu.
W kilku wiekach wylesienie dalekich regionów Enedwaith i Minhiriath stało się katastrofalne, złoszcząc lokalną ludność (przodków Dunledingów), którą zaczęła zwalczać przybyszy postępującym okrucieństwem, niszcząc przystań kilka razy i często paląc wielkie zapasy drewna wyciętego przez Numenorejczyków.
W ciągu Wojny Elfów z Sauronem w połowie Drugiej Ery, wtedy Nowa Przystań bardzo dobrze prosperowała, a jej nowa nazwa została zmieniona w przeciągu tysiąca lat na Lond Dear – Wielką Przystań. Tak więc, był to jeden z przyczółków Numenorejskich sił w Eriadorze, użyty również do wsparcia elfów ok. 1700 DE.
Stocznie Lond Daer cierpiały na brak drewna podczas tej wojny, gdyż siły Saurona spaliły prawie wszystko co pozostało w Enedwaith i Minhirriath. Budowa statków nie była dalej możliwa, a Lond Daer straciło swoją pozycję. Numenorejczycy potrzebujący nowych zasobów, skupili się na budowie nowych portów na południu, Pelargiru i Umbaru. Lond Dear zostało ponownie przemianowane na Lond Dear Enedh (Wielką Środkową Przystań), stając się jednym z kilku głównych portów Śródziemia. Pomimo tego Numenorejczycy wciąż utrzymywali ruch na Gwathló, tak długo jak trwało miasto Tharbad.
Po Upadku Numenoru, Elendil ustanowił królestwo Arnoru z krain północnych i Lond Dear. Mimo to Lond Dear stało się zbyteczne jako port i popadło w ruinę. Kontrolę nad regionem utrzymywano z Tharbadu. Stare ruiny Lond Dear wciąż stały aż do końca Trzeciej Ery, a miasto dalej było zaznaczane na mapach.

Dziękuję za te opisy, mam nadzieję że w jakiś sposób zostaną one wykorzystane.