Nûrnenczycy

Wygląd:
Wzrost i postura tego ludu uwarunkowana jest regionem zamieszkania. Granice pasma gór zachodnich - Ephel Dúath, stanowią mieszkańcy mierzący około 5,5 stopy (~165cm), co stawia ich w pozycji najroślejszych osobników wspólnoty. Ciągnąc ku wschodowi, w stronę morza Núrnen, a nawet rubieży Khandu, tendencja ta spada, zaś najniżsi przedstawiciele, osiągają nie więcej niż 150cm (4,9 stopy). Kobiety, analogicznie do wyżej przyjętych kryteriów, są zazwyczaj drobniejszej postury, niźli mężczyźni, cechując się wzrostem mniejszym o ~10cm. Drobna sylwetka jest wyznacznikiem tej nacji, jednakże najemnicy i klasa robotnicza, poprzez trudy wykonywanych profesji, posiada skromne, wyćwiczone mięśnie, kryjące w sobie nie lada krzepę. Zachodni i centralni mieszkańcy Núrn są ciemnej, południowej karnacji, wszak im dalej na wschód, zyskuje ona delikatnie oliwkowy odcień. Ich tęczówki przybierają barwy ciemne: brąz, czerń, szmaragd, czy koloryty imitujące rozgrzaną rtęć, bądź ciemne piwo. Usta Lithladczyków są pełne, oscylujące w tonacji kremowej, lub rumianej. Długie (harmonijne do wielkości ciała) i giętkie kończyny, to znak charakterystyczny mieszkańców Popielnej Równiny, którzy w procesie ewolucji dostosowali się do półpustynnych, często podzielonych skałami terenów. Lubują włosy długie, które mienią się barwami atramentowymi, smolistymi, czy hebanowymi, zaś rozmiar zarostu zależy od woli jego posiadacza (ludzie starsi chełpią się bujną szczeciną).

Osobowość:
Całokształt ich egzystencji napiętnowany jest groźbą berła tyranii, despotyzmu i dyktatury. Przez dwie epoki nie było im dane zaznać uczucia wolności, czy swobody. Wszechobecną egzaltację trwogi i zła, oplatał lęk, który misternie rozpościerał Sauron - Pan Ciemności, samozwańczy hegemon Mordoru. Lud Nûrn, blask złocistej patery słońca, po raz pierwszy ujrzał u schyłku III ery, kiedy Pierścień Władzy został unicestwiony, zaś ich ciemiężca i oprawca pokonany. Wraz z beztroskimi promieniami, które rozjaśniły pełne cienia twarze zniewolonego narodu, zrodziło się w ich sercach nowe, nieznane dotąd uczucie - radość. Z ich oczu popłynęły pierwsze łzy, bowiem do dziś dnia, mieli w sobie zbyt dużo cierpienia, aby oddał go zwykły szloch. Dni i tygodnie poświęcili na obserwacje błękitu nieba, z każdym świtem i zmierzchem ucząc się emocji, nowych zmysłów, a wreszcie i uśmiechu. Elfowie z Ithilien, widząc zalążek nowej kultury, nazwali ich Thangwaith, co w sindarinie znaczy Uciskany Lud. Nûrnenczycy są narodem skrytym, nieśmiałym i nieukształtowanym - tymi trzema słowami można opisać także ich usposobienie. Niezwykle łagodne podejście do wszelkich istot stąpających po padole Śródziemia, nadało im miana "Przyjaciół Ardy". Nieporównanie lepiej od jakiejkolwiek z ras, rozumieją co to ból i strach, przez co nie czynią wbrew dobru, jak i swojej woli. Odnoszą wrażenie własnej niższości wobec innych plemion, jednak każde z nich darzą sympatią i fascynacją; pragną poznawać, uczyć się i doświadczać jak najwięcej od nieznanych im dotąd społeczności. Trzeba by wielkiej mocy i uporu, aby zasiać w ich sercach podłość, czy nienawiść - wydają się być odporni na Cień, podobnie jak Pierworodni, którzy właśnie z tego powodu darzą wielkim szacunkiem Nowy Lud.

Społeczność:
Nûrnenczycy nie posiadają szerokiego pola wyboru w umiejscowieniu swoich wspólnot, gdyż tereny, na których przyszło im żyć są często miejscami półpustynnymi, suchymi, pozbawionymi potencjału życiowego dla flory i fauny. Obszarami o najgęstszym zaludnieniu są: wschodnie stoki, zachodniego pasma gór Ephel Dúath, wybrzeże śródlądowego morza Nûrnen oraz płaszczyzny równoległe jego dopływom. Nacja Lithladów rzadko prowadzi koczowniczy tryb życia, bowiem słabo znoszą samotność, wykazując silną więź rodzinną i społeczną. Tworzą gremialne wioski, przeważnie liczące kilka setek ludzi; realizują ogólnonarodową sieć osad, których nie może dzielić więcej niż 8 staj (~32km) [przyp. mowa o terenach, o największej gęstości zaludnienia]. W każdym grodzie przewodzi rada starszyzny, składająca się z trzech, lub pięciu osób powyżej pięćdziesiątego roku życia, o pełnej sprawności umysłowej. Nûrnenczycy posiadają dwie większe aglomeracje, skupiające tysiące mieszkańców. Pierwsza - Mâl-Agadir, to miasto portowe, słynące z rybołówstwa, wyrobu czerwonych cegieł, oleju arganowego, kukurydzy, trzciny cukrowej oraz pomidorów. Druga - Mâl-Mallail, miejscowość wzniesiona u podnóży zachodniego pasma Ephel Dúath, w miejscu, gdzie masyw chyli się w kotlinę, umożliwiając wkroczenie na teren Gondoru. Mieścina zasłynęła z wydobycia cynku, miedzi, kwarcu, czy bazaltu, a także produkcją materiałowych szat i narzut. W osadach i grodach najpopularniejszym sposobem zarobku jest wypad bydła i trzody.
Lithladzi to naród monogamiczny, posiadający liczne potomstwo; najczęściej spotykany schemat to 2+5. Wykazują niespotykaną więź społeczną i rodzinną. Wzajemna pomoc, jak i wymiana towarów, traktowane są jako przykład dobrego wychowania i charakteru pustynnego narodu. Nie ma tu miejsca na podziały - każdy mieszkaniec posiada równe prawa i status, jedynie kwestie decyzyjne pozostawia się radzie starszyzny. Kobiety zajmują się ogniskiem domowym, wychowaniem dzieci oraz nauczaniem, zaś mężczyźni, ramię w ramię, pracują w stoczniach, kopalniach, czy farmach. Średnia długość życia stawia kobiety w pozycji uprzywilejowanej, bowiem nie są narażone na nadmierny wysiłek, czy ryzyko związane z profesją; dożywają 85 lat, zaś mężczyźni 70.

• Ubiór:
  

Odzienie ich stanowią zwiewne szaty, tkane z lnu lub jedwabiu. Długość materiałów oscyluje w okolicach dwóch metrów, bowiem owijają nią tors oraz głowę, zasłaniając jak największe połacie ciała przez upalnym słońcem. Dolną warstwę cechują luźne spodnie, tkane z identycznych produktów co górne narzuty. Stóp chronią skromne trzewiki, klecone z mieszanki: liści i drewna palmowego, drwa trzcinnego, żywicy arganii żelaznej. Biodra przepasają szarfą, bądź skórzanym rzemykiem różnych grubości. Koloryt ich ubioru jest różny, zależy od pory roku, wykonywanego zajęcia oraz nastroju. Wystrzegają się głębokich odcieni: czerni, brązu, itp. Najpopularniejsze barwy mają na celu odbijanie promieni słonecznych: biały, szary, beżowy, żółty, błękitny. Nie gustują w mieszance kolorów, bowiem cechują się szacunkiem do swej ziemi. Wiele lat kryły ją popioły, zaś niebo oplatały ciemności; lud Nûrnen postanowił, iż szaty nie będą oddawać radosnych barw, a poważne, w podzięce za plony, które raczą wydawać żyzne, nawodnione gleby.

Zdolności rasowe:
- odporność na wysokie temperatury
- umiejętność wspinaczki
- mniejsze ryzyko odwodnienia
- hodowla roślin, bydła i trzody

Język:
Król Zjednoczonego Królestwa Gondoru i Arnoru, tuż po oswobodzeniu Nûrnenczyków, wysłał im w prezencie dwa konwoje: pierwszy wiózł ze sobą westrońskie księgi i pisma, traktujące o prawie, działalności cechów, gildii, a także usprawnieniach gospodarczych, aby Nowy Lud ukształtował swoje społeczeństwo w sposób uporządkowany, tudzież przyspieszyć rozwój technologiczny. Druga z karawan dzierżyła płótna, farby i przydatne narzędzia, aby plemię mogło sporządzić swój herb, godło, a także zbudować pierwsze łodzie i domostwa. Dzięki tym darom, wyswobodzeni niewolnicy Mordoru opanowali, w stopniu pozwalającym na porozumiewanie się, język westronu. Często jest on jednak uproszczony, rwany i uzupełniany własnym, pierwotnym dialektem.

Religia:
Strach i trwoga, którą darzyli Saurona, nie zmusiła słabnących serc do czczenia swojego ciemiężcy. W głębi siebie nienawidzili Czarnego Pana, pragnąc zaczerpnąć wolności i radości, której wtedy jeszcze nie zaznali. Nie posiadają bogów, duchów, czy mesjaszy - oddają hołd morzu, aby nie spiętrzyło rzek w odwilży, a także słońcu, coby nie spaliło ich upraw. Co poniektórzy Lithladczycy, którzy wkroczyli do Gondoru w celach handlowych, wynieśli stamtąd fascynację Eru Iluvatarem, a także Ulmem, wychwytując, że właśnie ten Valar opiekuje się tak cennymi dla ich upraw wodami.

Imiona:
Nie posiadają przyjętej normy w kwestii nadawania imion. Zwykli obdarowywać swe pociechy krótkimi, śpiewnymi mianami, z jak najmniejszą ilością głosek twardych, zaś wzbogaconych o głoski dźwięczne. Przykładowe godności męskie: Maruane, Alim, Bail, Ilias, Ilyad, Luay, . Przykładowe godności żeńskie: Ain, Anjum, Inas, Jilan, Layan, May.

Broń:
Nûrnenczycy są pacyfistami, woleliby oddać własne życie, niźli zadać ból i cierpienie przedstawicielowi obcej nacji. Jedynym ekwipunkiem, jaki towarzyszy im w wioskach, bądź w czasie podróży, jest kostur lub kij. Na jego zakończeniu umieszczają najczęściej minerały, które wydobywają z zachodnich kopalni odkrywkowych.