Sindarowie

Wygląd:
Sindarowie, jak na elfy, odznaczają się zwyczajną budową ciała. Nie są ani specjalnie umięśnieni, ani też wątli. Są dość wysocy, choć szczupli wedle standardów ludzkich. Większość ma jasną karnację i jasne włosy, oraz bladobłękitne lub szare oczy.
Ubrania Sindarów są nadzwyczaj dobrze wykonane, choć praktyczne i użyteczne, często wykonane z materiałów takich jak muślin, jedwab, czy po prostu wełna i dobrej jakości płótno. Nie rzadko stosują też wyroby ze skóry. Wśród kolorów preferują srebro, czerń, szarości i biel i chętnie wykorzystują różne odcienie tych barw, ale rzadko dodają kontrastujące zdobienia, wzory są zwykle podobnej barwy co odzienie. Najchętniej noszą koszule i tuniki, te drugie mają różne długości, niektóre sięgają ledwie pasa, inne do kostek, ale rozcięte po bokach, aby nie krępować ruchów. Nie rzadko zdarza się im zakładać płaszcze. Kobiety często noszą ciasno dopasowane rajstopy i spódnice, lub spódnico-przepaski, z których najkrótsze sięgają do połowy łydki, a najdłuższe do kostek, wykonuje się je z błyszczącej organdyny, lub grubego jedwabiu.

Osobowość:
Mają najbardziej otwarte umysły ze wszystkich elfów, są zarówno dobrymi nauczycielami, jak i uczniami, interesują się działalnością każdej rasy i chętnie pogłębiają swą wiedzę, choć nie zraża ich mała przydatność jakiejś umiejętności. Na ogół są cisi i spokojni, nie tak frywolni, jak zwykło się uważać, choć z drugiej strony nie stronią od zabaw. Ich uczucia są głębokie i niełatwo się im poddają, przez co wielu uważa, iż nie potrafią kochać, czy nienawidzić. Z drugiej strony ciężko wykorzenić z serca Sindara uczucie, które raz nim zapanowało. Z początku Sindarowie prowadzili przyjazny handel z Krasnoludami, jednak różne koleje losu sprawiły, że rasy te przestały darzyć się sympatią. Natomiast Orkowie, Wargowie, czy Pająki, lub Smoki zawsze były uznawane przez Elfy Półmroku za wrogów.

Społeczność:
Elfy Szare prowadzą raczej osiadły tryb życia i lubią towarzystwo. Z tej racji budują miasta i porty, gdzie tworzą mocno zżyte społeczności. Na swe siedziby najchętniej wybierają doli górskie, lasy i zatoki. Nie małą wartość ma dla nich sam urok miejsca, w którym zamierzają budować miasto. Wielu Sindarów ma głęboko zakorzeniony pociąg do morza, co wyjaśnia ich świetne umiejętności szkutnicze i żeglarskie, choć morze budzi w nich tęsknotę do Amanu i tylko nieliczni potrafią ją uśmierzyć. Małżeństwa Sindarów są wyłącznie monogamiczne i wiążą na całe życie, a nawet po śmierci małżonka potrafią trwać w swym uczuciu.

Zdolności rasowe:
- umiejętność bezszelestnego poruszania się
- łucznictwo
- długowieczność
- wyostrzone zmysły
- odporność na choroby
- tropienie
- żeglarstwo

Język:
Wszystkie Elfy Szare znają Sindarin, który jest ich językiem rodzimym, ale wielu chętnie uczy się też innych języków, więc spotkamy wielu elfów, którzy posługują się Westronem, a jeśli trafimy na bardziej uczonego, będziemy mogli usłyszeć szlachetny język Noldorów – Quenyę.

Religia:
Sindarowie oddają cześć Eru, ale za swoją patronkę uznają Vardę, którą chwalą jako dawczynię Światła. Wielu z tych, którzy żyją w pobliżu morza, chwali natomiast Ulma i do niego zanosi swe prośby. Jak większość elfich szczepów, Elfy Szare nie posiadają sformalizowanych obrzędów religijnych. Wolą raczej w określonych dniach wspólnie śpiewać pieśni, lub w zaciszu oddać się medytacji.

Imiona:
Imiona i przydomki Sindarów zwykle mają jakieś znaczenie w ich mowie i zawsze zachowują estetykę, która sprawia, że ich miano ma piękne brzmienie. Bywa czasami tak, że rodzice wstrzymują się z nadaniem imienia, póki dziecko nie podrośnie i nie wykaże swego charakteru i zdolności.

Imiona Sindarów zapisane w historii Śródziemia:
- Annael
- Aranel (Dior, Eluchíl)
- Beleg Cúthalion
- Celeborn
- Daeron
- Elu Thingol (Władca Doriath)
- Elwinga
- Legolas
- Luthien Tinúviel
- Mablung
- Thranduil

Broń
Pierwszą broń dla Sindarów wykonali Naugrimowie i choć wiele z tych okazów przepadło po upadku Beleriandu, znajdą się i takie, które dotrwały do naszych czasów. Elfy Szare najchętniej korzystają z włóczni, mieczy i sztyletów, ale na dalekie dystanse ufają tylko łukom, które wykonują własnoręcznie.