Orkowie

Ork.
Quenejskie Orco,
Sindarińskie Orch,
w Czarnej Mowie Uruk.
Pochodzi od wspólnoeldarińskiego rdzenia rauk - pierwotnie oznaczającego budzące grozę zjawy i straszydła.

"Czy wiesz jak powstały orki? Były kiedyś elfami. Porwanymi przez Ciemne Moce w Pierwszej Erze- torturowanymi, okaleczonymi- zrujnowana i okropna forma życia, wychowana jako rasa niewolnicza".

Wygląd:
Orkowie powstali w procesie splugawienia - systematycznie porwania przez Melkora skutkowały poddaniem czarnej magii i męczarniom. Ich podły wygląd wzbudzał odrazę równą zachwytowi nad pięknem długowiecznych elfów. Spośród orków wyróżnia się wiele szczepów, jednak łączyły ich pewne cechy wspólne. Wzrostem dorównali ludziom, choć ich postawa była przygarbiona. Krępi, ich sylwetka była zbitą masa mięśniową, krzywonodzy z nieco nienaturalnie wydłużonymi, górnymi kończynami, silnymi niczym u małp z południa. Zeszpeceni przez nienawiść, ból i tortury, jakim poddał ich mentor Saurona, Władca Ciemności, Melekor. W drapieżne rysy widniały skośne oczy, w które wprawione zostały dwa żarzące się węgle, ułatwiające widoczność w ciemnościach. Profil płaski, swój doskonały węch zawdzięczają nosowi zaopatrzonemu w nozdrza nieustannie rozszerzające się i zwężające, niczym u dzikiej bestii, co zwęszyła trop zwierzyny, czekając na dogodną chwilę, aż dane jej będzie rozszarpać ją kończystym arsenałem zębów, wprawionych w dolną i górną część szczęki. Małżowiny uszne potargane, przywodzące na myśl skrzydła nietoperza. Skóra koloru obsydianu, zaś pod nią czarna krew tętniła, zimna – jak przystało na zabójców, żywiących się surowym mięsem zwierzęcym, ludzkim czy nawet dopuszczających się kanibalizmu. Poza Uruk-Hai, rasę stworzoną w wyniku niezadowolenia i licznych magicznych eksperymentów Saurona, orkowie mieli światłowstręt, promienie słońca paliły ich, osłabiały, zmuszając do wycofania w cienie grot i podziemia. Przyodziewają cuchnące, stęchłe od wilgoci, przaśne ubrania, ciężkie obuwie. Sami Uruk- Hai wyróżniali się większymi gabarytami, stanowiąc elitarną jednostkę wojowników.

Osobowość:
Orkowie to istoty zepsute do szpiku kości, bezwzględne maszyny do zabijania. Czerpią satysfakcję z wojennej pożogi. Sprawni wojownicy niemal jak ich pobratymcy, z których krwi się zrodzili. Giną na wojnie, woląc śmierć w bitewnej szarży kordonów od podłego życia w podziemiach, lękając się swego mentora. Kochają zabijać i niszczyć, są prawdziwymi siewcami chaosu. Nienawiścią pałali nie tylko do wszelkiego innego istnienia, ale także do swoich braci z innych kolonii. Pełni złości, dopuszczali się zdrady nawet we własnym plemieniu, co zazwyczaj kończyło się krwawą jatką.

Społeczeństwo:
Orkowie to siermiężny lud, nienawidzący nawet własnych współplemieńców. Nigdzie nie znaleziono wzmianki o ich kobietach, można jedynie wysnuć wnioski, że proces ten przechodził naturalnie, jak u pozostałych Dzieci Ilúvatara. A skoro orczyce istnieją, nie brały one udział w działaniach zbrojnych. Wiadomo jednak, że wyróżnia się cztery główne odmiany orków:
- Czarni Urukowie z Mordoru – Zostali wyhodowani w Mordorze. Wyznaczani na dowódców oddziałów zwykłych orków.
- Snagi (niewolnicy) – zwani Goblinami – Odmiana skarlała, najliczniejsza, dosiadająca Wargów. Gobliny zamieszkujące Mordor i Dol Guldur, szczepy z Gór Mglistych wybierają sobie wodzów zwanych niekiedy królami.
- Uruk-Hai – najsilniejsi z żołnierzy Sarumana, czarnoskórzy, poruszają się wyprostowani. Nie boją się słońca.
- Półorkowie – owoc plugawych eksperymentów Sarumana. Przypominali ludzi wzrostem i wyglądem, choć o ich pochodzeniu przypominały skośne, zezowate oczy i smagła cera.

Umiejętności:
- Doskonały wzrok w ciemnościach;
- Znakomity węch, naprowadzający jednostki tropiące;
- Wyspecjalizowani w drążeniu podziemnych tuneli;

Język:
Choć rasa ta uchodziła za mało inteligentną, a rzadko który ork potrafił pisać, posiadali jednak swoją własną mowę. Każdy ze szczepów posługiwał się innym dialektem, choć w zasadzie stanowiły one mieszaninę słów różnych ras i kultur. Były na tyle odmienne, że orkowie z różnych kolonii musieli porozumiewać się w języku wspólnym, aby zrozumieć przekaz. Jednak mieszkańcy Gór Mglistych woleli mówić westronem, ci z Barad-duru wysługiwali się Czarną Mową. Niezależnie od używanego języka, głos ich był przenikliwy jak i rozdzierający, ochrypły i piskliwy, przez co zyskali miano glamhoth "hałaśliwa horda", nadaną przez Sindarów w Beleriandzie. Charakterystyczne dlań jest także przeciąganie i akcentowanie litery „r”, objawiające się bólem wrażliwych uszu.

Broń:
Mieli miecze o ostrej, zakrzywionej klindze, zaś sztylety posiadały zębate ostrze. Jak na prymitywne plemię, używali czasem mniej wyszukanego sposobu na przyozdobienie swego oręża za pomocą czaszki swej ofiary, zetkniętej na głowicy klingi, owiniętej skrawkiem skóry. Korzystali także z łuków i włóczni. Na hełmach i tarczach poszczególnych szczepów widniały godła pozwalające na identyfikację, a więc runiczne S i biała dłoń u Isengardczyków, czerwone oko u orków z Barad-dur, trupi księżyc u żołdaków z Minas Morgul. Wierzchnią ochronę stanowiły wyjątkowo ciężkie kolczugi, dalej zakładali skórzane kurtki, spodnie ze skóry oprymowane futrem oraz ciężkie, podkute buty.

Religia:
Przytłoczeni despotyzmem i tyranią swych panów - Melkora i Saurona, oddawali im cześć. Z natury jednak, nie hołdowali nikomu, a swych ciemiężców darzyli nienawiścią, ale i strachem.

Mnie się podoba :3