Entowie

Entowie nazwani przez Rohirrimów;
Przez Elfów w sindarianie zwani Onodrimami lub Enydami;
Pasterze Drzew czy też Cienie Lasu.
Onyalië - 'Lud Entów'.

"Nikt nie wiedział, skąd przybyli entowie ani gdzie się pojawili po raz pierwszy. Elfowie Wysokiego Rodu powiadali, że Valarowie nie wspomnieli o nich w „Muzyce”. Niektórzy jednak (Galadriel) byli zdania, że kiedy Yavanna dowiedziała się, z jaką litością Eru potraktował Aulego w sprawie krasnoludów, ubłagała Eru (poprzez Manwego), by obdarował życiem istoty uczynione z żywej materii, a nie kamienia. Twierdzili też, że entowie byli albo duszami wysłanymi do zamieszkania w drzewach, albo że powoli upodobnili się do drzew z powodu swej wrodzonej miłości do nich (nie wszyscy byli dobrymi [nieczytelne słowa]). Tak więc entowie mieli władzę nad kamieniem. Byli oddani Oromemu, a ich żony - Yavannie."

(O początkach entów - Tolkien w liście do czytelnika, pułkownika Worsketta (Listy 500))

Wygląd:
Te pradawne istoty, które powstały zanim na ziemi pojawiły się Dzieci Ilúvatara, nie sposób pomylić z żadną inną rasą stąpającą po Śródziemiu. Wertykalna postura, która czasem osiągała ponad czternaście stóp wysokości, szeroki tułów, zaś jego obwód oscylował między czterema a sześcioma metrami. Na pierwszy rzut oka do złudzenia przypominają drzewa, jednak przy dokładniejszym przestudiowaniu fizjonomii, zdradzali cechy ludzkie. Na samym czubku krępego korpusu widoczna była głowa o rysach podłużnych, wyostrzonych jakoby ludzki portret kunsztownej, snycerskiej roboty. Oczy duże, głęboko osadzone, o brunatnym odcieniu. Obdarowywały wędrowca przenikliwym acz pełnym dostojeństwa spojrzeniem. Broda okraszona gęstym zarostem z włókna drzewa, u nasady grubym jak gałęzie drzew, zaś przy końcach rozwidlały się w cieniutkie witki, przyprószonych mchem lub innym porostem. Gruba skóra przypominała warstwę kory, ze żłobieniami pomiędzy, budującymi bruzdy dzięki czemu niełatwo było ich zranić, jednak największym zagrożeniem był dlań żywioł ognia. Ich silne ramiona były od barków gładkie, zakończone dłońmi uposażonymi w siedem palców, długich i krętych jak korzenie, acz chwytnych, potrafiących podnieść głaz i wyrzucić na daleką odległość, z siłą równej katapulcie.

Osobowość:
Entowie to myśliciele, drzemiący w koronach drzew, co przekładało się na ich motorykę. Zwykle łagodnie usposobieni, jednak wyprowadzeni z równowagi potrafią w jednej chwili obudzić siły drzemiące w wielkich drzewach, zdolne kruszyć i przenosić skały, rzucać większymi grudami ziemi. Ponoć ich natura jest ściśle związana z drzewami, którymi się opiekują, duchami które weń drzemią. Żyją, jedynie zaspokajając swoje pragnienie. Stanowią wyalienowane jednostki, jednak gdy zachodzi potrzeba, zwołując się, organizują naradę.

Społeczność:
W ich społeczeństwie nastąpiło rozdzielenie, żony - Entiany - przekroczyły Anduinę, zajęły się uprawą pomniejszych roślin, krzewów i owocowych drzew, na terenach zwanych później Brunatnymi polami. Poważane przez ludzkie istoty, zdradzały i uczyły ich tajników uprawy, zbierania urodzajów płodnej ziemi. Mężczyźni roztoczyli opiekę nad wielkimi kniejami, rozciągającymi się od Starego lasu do Fangornu. Przepowiednia mówi, że ich drogi złączą się, gdy obie strony "utracą wszystko, co dawniej posiadali". Najstarszym z nich, Fangorn czyli pan Entów - w mowie wspólnej zwany był Drzewcem.

Zdolności rasowe:
- Siła fizyczna.
- Umiejętność posługiwania się wieloma językami.
- Znakomita pamięć.


Język:
Posiadają własny język, który żadnej innej rasie nie był znany ani rozumiany, jednak Eldarowie nauczyli ich władać językiem quenya oraz sindarinu, z czego ten pierwszy był ich ulubionym, najczęściej używanym choć posługiwali się nim na swój sposób. W języku quenya ich rasa nazywana była - Onyalië 'Lud Entów'.

Religia:
Patronką entów jest Yavanna, która sama lubiła przybierać postać Drzewa Wszystkich Drzew:

"Widziano ją wcieloną w kształt drzewa wystrzelającego aż pod niebo, w koronie Słońca; jego gałązki ociekały złotą rosą, a ze zwilżonej nią jałowej gleby zaraz wschodziła zielona ruń zboża. Korzenie drzewa zanurzały się w wodach Ulma, w liściach szeptał wiatr Manwego."