Czarni Númenorejczycy

By feandil at 2012-08-16

Wygląd:
Ich wygląd jest zróżnicowany i zwykle zależy od kilku czynników. Pierwszym i decydującym zarazem jest czystość krwi. Potomkowie Númenorejczyków, którzy w Drugiej Erze powrócili do Śródziemia, są zazwyczaj wyżsi i silniejsi, niż przedstawiciele innych ludzkich szczepów. Na ich obliczach rysują się ostre i szlachetne rysy, charakterystyczne dla ludzi z Westernesse. Obecnie jednak, Czarni Númenorejczycy nie różnią się w zauważalny dla przeciętnej istoty sposób od ludzi innych kultur. Pomimo tego, iż do czystości krwi przykładano u nich zawsze wielką wagę, w swej niedalekiej historii musieli łączyć się z przedstawicielami innych ludzkich szczepów, aby słuch o nich całkowicie nie zaginął. Barwa ich karnacji różni się w zależności od pochodzenia; włosy ich przyjmują obecnie niemal zawsze ciemne odcienie. Wbrew powszechnym przesądom, Czarni Númenorejczycy wcale nie wyglądają jakby byli wyssani z życia, acz faktem jest, że Ci mogący poszczycić się szlachetnym pochodzeniem mają zdecydowanie jaśniejsza karnację niż ich współbracia. Żyją przeciętnie od około 120 do 170 lat i nadmiernie starzeją się dopiero pod koniec życia. Jeśli chodzi o modę to należy powiedzieć, że umiłowali sobie przepych i bogactwo. Do ich ulubionych kolorów należy zaliczyć czerń, złoto, srebro, purpurę, kobalt, karmazyn i to właśnie w ubraniach o takich barwach najczęściej się ich widuje. Do tego wiele ozdób, które podkreślają ich dostojeństwo i szlachetność.

Osobowość:
Ich charakter jest trudny do zrozumienia i zróżnicowany, jeśliby patrzeć na to z szerszej perspektywy. Każdy z nich jest nadmiernie dumny i pyszny, na ogół istot patrzy z wyższością, czując, że może ją zmiażdżyć swym dostojeństwem. Nie sposób jest znaleźć wśród nich osób pokornych i ukazujących skruchę. Cenią sobie niezależność i potęgę, jaką zwykli posiadać. Są bardzo ciekawi świata, dlatego rzadko bytują w jednym, stałym miejscu; wszędzie ich pełno. Czarni Númenorejczycy są bardzo elokwentni i charyzmatyczni – wielu potrafią przekonać do swej racji, używając przy tym argumentów, którym nie sposób się oprzeć. Często polega na kłamstwie i przekupstwie aniżeli oratorstwie, lecz dla nich liczy się osiągnięcie zamierzonego rezultatu. Zazdroszczą Elfom ich nieśmiertelności w takim stopniu, że aż znienawidzili każdego z nich. Śmierć jest bowiem dla nich największą karą i przekleństwem, jakiego doznali od strony Władców Zachodu. Nieśmiertelność, jaką zostali obdarzeni Pierworodni zawsze pozostanie ich największym marzeniem, którego nigdy nie spełnią. Wśród innych ludów Śródziemia są postrzegani, jako wyalienowani dziwacy, którzy całych siebie oddali Nieprzyjacielowi.

Społeczność:
Pozniszczeniu Westernesse, Czarni Númenorejczycy zmuszeni byli do migracji. Większość z nich została w swoich koloniach, natomiast pewna część osiedliła południowe krańce Sródziemia: Umbar i Harad. Stamtąd rozpierzchli się również na północ: na tereny Mordoru, Rhun i Dorwinionu. Jednak od czasu Gniewu Valarów nigdy nie utworzyli własnego państwa. Być może było ich za mało na tego typu przedsięwzięcie, a być może nie potrafili dojść do kompromisu w kwestii władzy – wiadomym jest bowiem, że każdy z nich ma wrodzony popęd do potęgi i despotyzmu. Pomimo tego, ich społeczność funkcjonuje w sprawnie i na fundamentach ładu; ich styl życia jest uporządkowany i usystematyzowany. Wojownicy i uczeni cieszą się wśród nich największym szacunkiem. Niemal nie spotyka się wśród nich rzemieślników, gdyż ich serca są przesiąknięte złem i nienawiścią do piękna. Na chwilę obecną, można ich zatem określić, jako ukryty lud, pragnący odzyskać swoją świetność i twierdzący, że jego przeznaczeniem jest władza nad wszelkim bytem w Śródziemiu.

Zdolności rasowe:
• Ponadprzeciętna inteligencja.
• Umiejętność dyplomacji, wysoka charyzma.
• Umiejętności żeglarskie.
• Talent magiczny.

Język:
,,W tym czasie Cień zgęstniał nad Numenorem, a królowie z dynastii Erlosa tracili przywilej długowieczności z powodu swego buntu, lecz serca ich jeszcze bardziej się zacięły w niechęci do Valarów. Dziewiętnasty z królów objąwszy berło przodków wstąpił na tron pod imieniem Adunakhora, Władcy Zachodu i nie tylko sam przestał używać mowy elfów, lecz oznajmił także, że nie chce słyszeć go w swoim otoczeniu.” W większości posługują się językiem Adûnaickim używanym w Númenorze, w Drugiej Erze. Zachowali go, gdyż są przywiązani do tradycji i dumni ze swej przeszłości. W kontaktach z innymi rasami używają także Mowy Wspólnej, gdyż nie sposób teraz podróżować po Śródziemiu bez jej znajomości. Niektórzy znają również Czarną Mowę oraz język Haradrimów. Dzięki wysokiej zdolności zapamiętywania są w stanie biegle posługiwać się każdym z wyżej wymienionych.

Religia:
„,Władcy Zachodu knują przeciw nam spisek! Pierwsi nas zaatakowali! Ale my odpowiemy na cios ciosem! - sam król tak mówił, ale to Sauron poszeptał mu te słowa.”
W większości nie przestali wyznawać Morgotha i Prastarych Ciemności. Kłamstwa Saurona, którymi zostali napojeni ciągle w nich trwają i wzbudzają przekonanie, że jedynie ta wiara jest poprawna, i potrafi tworzyć cuda na ziemi. Wszystkich Valarów traktują jako ciemiężycieli, którzy odebrali im wymarzony kraj i zabronili bycia nieśmiertelnymi. Nieprzyjaciel wskazując im Melkora, jako jedynego władcę, okazał się jedyną nadzieją i Dawcą Wolności. Nie uznają przeto istnienia Eru Iluvatara. Faktem jest również, że w dużej mierze przywiązują bardziej wagę do rzeczy doczesnych, niźli do wiary. To dlatego Sauron jest obiektem czci wśród wielu z nich, gdyż żyjąc wśród ich przodków dał im nadzieję na dorównanie Pierworodnym.

Imiona:
Ich miana najczęściej wywodzą się z języka Adûnaickiego i koniecznie muszą posiadać w nim jakieś znaczenie, lub czcić któregoś z przodków Númenorejczyków.

Broń:
Bronią każdego z nich jest przede wszystkim słowo. Jeśli ono nie przyniesie rezultatu, dopiero wtedy w ruch idą sztylety, szable, miecze czy korbacze. Jeśli chodzi o warstwę ochronną, to zwykle jest to łuskowa zbroja.

Słownik:

Castamir - dwudziesty drugi król Gondoru. Objął tron Eldacara, wypowiadając mu posłuszeństwo. W Osgiliath, gdzie bronił się prawowity władca, dokonał wielkiej rzezi, równając z ziemią południowo-zachodnią część miasta. W 1447 roku stawił czoła powracającemu Eldacarowi, który rozbił armię Samozwańca u brodów na Erui.
Czarny Andûnaicki - mowa Czarnych Numenorejczyków. Opiera się na pradawnym Anûnaicu, bowiem nie zawiera jakichkolwiek związków z sindarinem.