Sesja - Cień Angmaru

Kiedy drużyna poczuła pod stopami ląd, każdy z osobna starał się złapać oddech, poskładać myśli. Już na początku podróży, jeden z żywiołów, który zdawał się być po ich stronie, zaskoczył swą mocą i nieprzewidywalnością. Taka też była ich natura, bowiem twór Valarów, potrafił być równie piękny, co niszczycielski. Deficyt tlenu, zmuszał elfa do czerpania szybkich, acz płytkich oddechów. Klęcząc tuż przy brzegu, spoczął na piętach, odchylając głowę ku tyłowi. Wilgotne włosy oblepiały zmarznięte lica mężczyzny. Ruchem dłoni, odgarnął owe, składając ja na ramionach. Był kompletnie mokry. Woda nie ominęła najmniejszego zakamarku jego odzienia. Rozejrzał się wokół, szukając miejsca, gdzie mogliby doprowadzić swój ekwipunek do porządku, a co najważniejsze ogrzać się, bowiem przy tak niskich temperaturach nie trudno o przeziębienie. Trzy staje dzieliły ich od lasu, znajdującego się na północ od brodu. Podźwignął ciało, zapierając się łokciem o kolano, po czym rzekł.
- Musimy się ogrzać i to prędko. Nie obejdzie się bez paleniska.
W tym momencie przerwał, by zlustrować chylące się ku zachodowi słońce.
- Niechybnie zbliża się wieczór. Oporządzenie zajmie nam trochę czasu, a i apetyt wypadałoby załagodzić. Proponuję rozbić obozowisko na skraju lasu.
Wskazał na bór, którego brzeg porastały niskie trawy, zaś łagodnej postury drzewa liściaste, z gęstymi czapami, zdawały się być wyborną osłoną przed deszczem. Pognali konie, by osuszyły się i posiliły na pobliskiej łące. Maszerowali ramię w ramię, bowiem targające nimi drgawki, potęgował wiatr, który pod wieczór wykazywał chęć przypomnienia o sobie.
- Szczęście niezbyt nam dopisało, nie sądzicie? Jednak tereny rzek w pobliżu źródła, jak i gór, potrafią być zdradliwe, bowiem prędko topniejący śnieg w zastraszającym tempie dostarcza potokom wody. Ongiś poznałem powiedzenie, które dość często przywodzą rohańczycy: niepomyślny dzień już mija, choćbyś dostał mocno w ryja, jutro znów zaświeci słońce, lepsze czasy zwiastujące.
Powiedział chwiejnym głosem, walcząc z ogarniająca falą zimna. Twarz jednak miał radosną, zaś w oczach dojrzeć można było wiarę. Kiedy minęli kilka rzędów drzew, odpięli pochwy, z kolei z pleców zsunęli ciężkie torby. Nie zaszli zbyt daleko, ażeby korony drzew nie przysłoniły im ostatków promieni słońca, wszak drwa muszą nazbierać, a pochodnie na wilgotnych szmatach nie zatlą ognia. Osiedli w ciasnym kręgu buków, gdzie wokół rozpalonego ogniska, bez większych problemów rozłożą się promieniście, wraz z wierzchami. Feandil wyżymał linę, po czym obwiązał nią dwa pnie, tak aby konstrukcja znajdowała się nad ogniem.
- Rozwieśmy ubrania, winny szybko się osuszyć. Słońce kładzie się szybko, przeto musimy podzielić prace, aby zdążyć przed zmrokiem. Ja oporządzę ubrania i oręż, na dobitkę trzeba zebrać chrustu i drwa, przygotować posiłek, udać się na zwiad, oraz zwołać konie. Na rozeznanie udadzą się dwie osoby, acz baczcie na siebie, bowiem nie wiemy jak daleko dosięgnął cień.
Ostrzegł przyjaciół, atoli był niemal pewien, że dzień drogi od Imladris, jakiekolwiek poważniejsze zagrożenie nie spędzi im snu z powiek. W lesie panowała głucha cisza, zaś gęstwiny drzew, nie pozwalały by widzieć cokolwiek dalej niż sto metrów. Ściółka była porośnięta gęstych mchem, tedy chłód od gruntu nie będzie zanadto uciążliwy. Zsunął płaszcz, następnie spodnie, wraz z butami, zaś na końcu koszulę. Dokładnie rozpostarł je na lince, czekając aż reszta odda mu przemoczone odzienie, oraz broń. Oręż swój oparł o drzewo, aby po wykonaniu wcześniejszej czynności, zapobiec jej rdzawieniu.
__________________________________________________________________

Każdy wybiera jedną czynność, o których wspomniałem. Daje wam szeroką możliwość interpretacji, oraz rozwoju wydarzeń podczas ich wykonywania - nagroda za fajny opis wydostania się z rzeki.

Kolejka obowiązuje.

Alera zostaje wykluczona z sesji, z powodu nieusprawiedliwionej obecności od trzech dni.

Leżał tak chwilę po wydostaniu się z rzeki. W końcu jednak podniósł się i rozejrzał wokoło. Cieszył się, że widzi wszystkich już po drugiej stronie rzeki. Chwilę martwił się o swój ekwipunek, który był pogonił razem z rumakiem. Jednak koń sam sobie wytyczył zajęcie i popasał się na polanie nieopodal. Ruszył wraz z resztą w stronę lasku wskazanego przez Feandila. Na miejscu zdjął przemoczone ubranie i rozwiesił, podobnie jak Fean. Na szczęście w ekwipunku miał co założyć na zmianę.
-Idę na zwiad sam, jak ktoś chce inny również ruszyć, to nich idzie w przeciwnym kierunku. Jeśliby coś się stało, to przynajmniej będzie wiadomo. Wtedy wróci tylko jeden zwiadowca. Pójdę w tą stroną. Wskazał palcem kierunek. -A druga osoba niech ruszy tą stroną. W ten sposób zrobimy półkole wedle obozu i spotkamy się mniej więcej w połowie drogi.
Wytłumaczył elf i wziął ze sobą krótki miecz, co by się nie obciążać i mieć lekki krok. Szedł szybko, w lesie widział jak dotąd tylko tropy zostawione przez zwierzynę. Rozpoznał ślady zostawione przez stado jeleni i kilku mniejszych zwierząt. W pewnym momencie zauważył też pojedyncze ślady, które ewidentnie były świeże i zrobione przez dwie pary butów. Ze względu na zostawione zagłębienia śladów prognozował, że mogła to być równie dobrze dwójka ludzi jak i dwójka orków. Rozejrzał się, jednak nie widział innych znaków w pobliżu śladów. Tak więc ruszył dalej, kiedy dotarł do punktu, w którym miał spotkać się z drugą osobą mającą iść na zwiad postanowił poczekać. Jedyne co wiedział, to że coś mu się nie podoba w napotkanych śladach, oraz to że za chwilę będzie zmierzchać.

*Z ulgą ujrzała wszystkich towarzyszy na brzegu.Odwiązała linę i schowała do mokrego chlebaczka.Z ulgą zauważyła,iż lembas ,owinięty w potrójną warstwę liści mallornu i szmatek,zachował się w całości.Ziołom woda nie zaszkodziła,chlebaczek był cały.Zatrzęsła się z zimna i zrzuciła z siebie mokry płaszcz i koszulę,jednak owinęła się płaszczem.Wyjęła z torby nową koszulę i zarzuciła ją na siebie,zręcznie utrzymując płaszcz na wysokości szyi.Wycisnęła wodę z włosów i rozwiesiła mokre ubranie na pniu.Rzekła*Ja zajmę się czymś do jedzenia.Pod ręką mam lembasy...chociaż nie!Chcecie jajek?*Spojrzała na towarzyszy,byli cali przemoczeni i zziębnięci.Myślała jak wykombinować ognisko...Pozbierała nieco chrustu i kłód ,od których aż roiło się wokół i ułożyła z nich palenisko.Teraz ogień...Zaraz.Skupiła się i chwyciła jeden kosmyk włosów,ukryty za uchem.Zamknęła oczy i przeciągnęła po nim palcami.Na czubkach palcy zatańczyły wesołe płomyki,zaś kosmyk włosów stał się z powrotem kruczoczarny.Podstawiła palce pod chrust,który to zaraz stał w płomieniach.*No.To teraz patelnię,czy coś podobnego...*Doskoczyła do swoich manatków i wygrzebała z torby niewielką patelnię.Mimo przygody z rzeką humor nadal miała dobry.*To jak?Chcecie tych jajek?Athelosie,proszę cię zmień tę koszulę bo się zaziębisz!*Pogroziła elfowi patelnią i uśmiechnęła się wesoło.*Ale przygoda,czyż nie?

Zanim ruszyli zdążyła jeszcze ściągnąć buty i wylać z nich wodę, a także zaczesać dłonią do tyłu włosy, by ich mokre kosmyki nie opadały jej na czoło. Kolana bolały ją tak samo jak ciało, ale nie było to spowodowane zmęczeniem, a raczej czymś, co przypominało silne, niespodziewane uderzenie. Zabrała ze swojego wierzchowca cały ekwipunek, stanowiący wypełnienie skórzanego worka, później z pyska wyciągnęła mu wędzidła, a ze łba wzięła wodze, które mogły mu przeszkadzać w swobodnym biegu. Zarówno bagaż jak i ona ociekały wodą, nie chciała nawet myśleć jak wygląda jej podróżne jedzenie, zawinięte w zaledwie kilka bawełnianych ściereczek. Idąc przyglądała się Feandilowi, słuchając słów, którymi najwyraźniej próbował ich pokrzepić; jego łagodna i radosna twarz nie uspokoiła, a jedynie wywołała w niej zdumienie.
-Słońce mówi wiele, mój Panie. Zbudziwszy ziemię do życia, czujemy się szczęśliwi, usypiając ją do snu, widzimy strach, jaki pozornie ukryty za dnia, kruszy w naszych oczach blask nadziei. Czasami jest jasne, innym razem czerwieni się i zachwyceni jego kolorytem zapominamy o tym, co wówczas przypomina. Komu zwiastuje ono nowy porządek, temu brakuje odwagi, by walczyć.
Usta Avie ułożyły się w delikatnym, skwapliwym uśmiechu; nie był on zimny, ale brakowało w nim również ciepła. Przyśpieszyła teraz kroku, chcąc jak najszybciej zbliżyć się do lasu, którego drzewa, stare i wielkie, wzbudzały w niej niewytłumaczalną ciekawość. Byłaby skłonna wejść tam jak najszybciej, gdyby nie inni, rozkładający właśnie obóz lub udający się na zwiad; nierozsądnym byłoby odejść bez słowa. Położyła na ziemi skórzany worek i rozsupławszy go przejrzała stan zawartości - ubrania, bandaże, jedzenie… Wszystko było mokre i nie nadawało się do użycia. Ten widok nie był dla niej zaskoczeniem, a jednak odczuła pewne zmartwienie, którego nie chciała dać po sobie poznać, dlatego szybko zamknęła torbę, rozglądając się dookoła, żeby znaleźć dla siebie jakiekolwiek zajęcie.
-Uważajcie, by nie dotknął ich ogień… Pójdę przynieść więcej drewna.
Powiedziała, gdy spostrzegła ubrania, które rozwieszali nad paleniskiem, a następnie zapuściła się w ciemny las; gdyby ktokolwiek próbował coś jej odpowiedzieć, mógł być pewny, że już go nie usłyszała. Kwaśny zapach zbutwiałych po zimie liści, nieruchome i dumnie stojące pnie, pośród których klucząc zbierała wilgotne, połamane przez wiatry lub strzaskane starością gałęzie, stały się przygasłą świątynią, która zdawała się teraz rodzić tylko trwogę, pełną dziwnych, wypełnionych mrokiem stworzeń. Tildomerel… Pamiętała doskonale głos Bergiusa, wzbił się pośród jej myśli niby ptak spłoszony, coraz bardziej odległy, chciała go sięgnąć spojrzeniem, lecz nie mogła, wtem smuga rumieńca zakreśliła wyraźny łuk na jej twarzy i nie wiedzieć kiedy, znalazła się u krańca lasu, skąd już tylko kilka kroków dzieliło ją od płomieni rozpalonego wcześniej ogniska. Światło objęło sylwetkę Avie, przez ściągnięte mięśnie twarzy wydostawało się głębokie oszołomienie, położyła drewno niedaleko paleniska, zwężone powieki pozostawiały blask ognia daleko poza oczami. Podążyła w stronę swojego skórzanego worka z ekwipunkiem i korzystając ciemności, jaką zapewniła noc, ściągnęła z siebie tunikę, kolczugę oraz nagolenniki. Chłód później pory niezauważenie dotknął jej ciała, gdy nałożyła na siebie całkiem niesuchą, bawełnianą koszulę. Przemykające wśród Księżyca chmury czasami dawały mdłe, bardzo blade światło, jednak było ono wystarczające, żeby półelfka mogła dostrzec na białej skórze, czy mocno obtłukła nogi; niewielkie, ciemne plamy świadczyły o kilku siniakach, zdobytych całkiem słusznie w imię bezmyślności. Złożyła ściągnięte wcześniej elementy wyposażenia, które sprawiały wrażenie cięższych niźli gdy leżały na niej, później wróciła do paleniska, gdzie rozłożyła koc na którym miała spać. Spodziewała się, że Feandil zaplanuje nocną straż, a ponieważ nie odczuwała senności, ani głodu, przypięła do brązowego paska swój rapier- Skwapliwość i okrywając się płaszczem, zaproponowała.
-Panie, obejmę pierwszą wartę.

*Szczęście jakie odczuwał widząc iż wszyscy cało wydostali się z wody, całkowicie przysłonił mu obraz tego że jest mokry. Nie martwiło go nawet to w jakim przed chwilą byli niebezpieczeństwie, liczyło się tylko to że wszyscy byli cali i przynajmniej na zdrowych wyglądali. Odpoczął chwilę, na brzegu. Wystarczyło mu ustatkowanie oddechu i chwila odpoczynku by mógł iść dalej.. Przynajmniej miał siły by dotrzeć do wspomnianego przez Feandila lasku. Przez tą drogę milczał, a podczas niej wspomagał się koniem który chyba jako jedyny był wciąż niezmordowany. Miał siły, a Athelos z nich bezlitośnie korzystał, tak jak podczas ucieczki z nurtu rzeki. Elf bardzo doceniał swego rumaka, wiele razy już mu pomógł i śmiało nazywany był przyjacielem... Kiedy to dotarli do skraju lasu i rozpalili ogień, Athelos wręcz od razu z tego skorzystał. Wywiesił swoje ubrania, a koszulę zmienił, na prośbę Liktarei której to posłał dziękczynny uśmiech. Opadł na chwilę pod drzewem, oparł plecy i starał się odzyskać jak najwięcej utraconych sił. Mimo iż ogromnie się cieszył że przygoda z rzeką skończyła się dobrze, to powróciły złe myśli. Te w których to w pełni uświadamiał sobie o wiszącej groźbie i przyszłych niebezpieczeństwach. Spojrzał wnet na swoją ukochaną zajętą robieniem jakiejś kolacji. Uśmiech jej, mimo iż piękny, to działa wręcz odwrotnie aniżeli powinien. Budził w Athelosie jeszcze większy strach, strach przed stratą jej. Wydawała się przecież tak łagodna, niewinna.. Teraz to dopiero zrozumiał że nie powinno jej tu być. Nawet jeśli poradziła sobie bardzo dobrze, to i tak martwiło go to wszystko. Zatrzymał to jednak dla siebie. Starał się nawet sprawiać wrażenie obecnie szczęśliwego...* - Pozwólcie że jako drugi wyruszę na zwiad. Muszę zebrać myśli, a najlepiej mi to idzie w samotności. *uśmiechnął się po zebranych i włożył swe już suche ubrania. Spodnie i płaszcz były już zupełnie suche. Kapot może jeszcze trochę wilgotny, jednak to mu absolutnie nie przeszkadzało. Mimo iż woda była zimna i powinna wyziębić Athelosa, to ten bardzo tego nie odczuwał. A nawet jeśli, to już pobyt blisko ogniska momentalnie przywrócił prawidłową temperaturę ciała. Poprawił broń, na plecach i ruszył nie odwracając się jeszcze nawet za siebie. O broń się nie martwił. Pochwa i ostrze wykonane było z odpowiednie materiału, które to nie dość iż szybko schło, to jeszcze nie miało szans zardzewieć. Broń ta nie na darmo została zrobiona na zamówienie. Nie trzeba było się o nią martwić. Ostrość absolutnie zawsze była tak samo ogromna, wystarczająca by spokojnie przeciąć nawet najtwardsze metale... Athelos oczywiście ruszył w kierunku wskazanym przez Besidrola. Sam inaczej by to rozplanował, jednak wolał się nie kłócić. Wolał przynajmniej na razie być bierny, jak się da tylko da. Dopóki to miał jeszcze szansę, nie chciał pokazywać, w ilu to kwestiach już nie zgadzał się z ogółem. Co więcej na razie sobie dobrze radzili. Ruszył więc chyżo w gęsty las... Po lesistym terenie poruszał się z jeszcze większą gracją. Niby cień przemykał między drzewami, nie dając o sobie znać absolutnie nikomu. Jako iż dobrze znał się na polowaniu, tropieniu i był raczej inteligentny, to od razu wyczuł iż coś jest nie tak. Dostrzegł że ślad zwierzyny, są dziwne. Prawie ich nie ma a jak już się pojawią to w dużej grupie, gęste i mocno odciśnięte. To jest świadectwem tego iż zwierzęta przed czymś uciekały lub też coś je spłoszyło. Odciski te są jednak nie dzisiejsze, a z dziś nie ma żadnych śladów, czy też nie czuje obecności jakiegokolwiek zwierza w pobliżu kilkuset metrów. To już mówiło wiele... Mówi o tym że zwierzęta wystraszyły się nie na żarty, a co za tym idzie że najpewniej ktoś ostatnimi dni przechodził tym lasem głośno hałasując i dając dowody swej obecności.. Zbieranie tych informacji zajęło mu chwilę i zauważył czekającego już Besidrola. Do niego też się zwrócił..* Orki? Stawiam na pół tuzina lub też czterech hałaśliwych.. *Było to wyraźnie pytanie. Widząc po minie przyjaciela udało mu się coś odkryć i był ciekawy czego, mając nadzieję iż ma więcej konkretów niżeli on sam.*

Poprawił linę i ubrania, aby materiałów nie strawił ogień paleniska. Rozłożywszy kos, który uprzednio wyjął z bagażu, przysiadł na nim, po czym chwytając miecz, począł głaskać jego klingę osełką. Zanim napoczął ostrzyć jakikolwiek fragment, wycierał go dokładnie suchą szmatą, co by wilgoć nie zapobiegała tarciu.
- Chętnie skosztuję. Minęło już względnie dużo czasu od śniadania, nader jestem głodny.
Ustosunkował się do zapytania Liktarei, dodając.
- Jajka są całe? Jakim cudem tak delikatny przedmiot nie stłukł się, podczas naszych niedawnych perypetii?
Zapytał niemało zaskoczony, nie przerywając czynności, które wykonywał. Po dwóch kwadransach, suchy i lśniący oręż widniał oparty o konar drzewa, czekając na swoich właścicieli. Feandil zbliżył się nieco do płomienia wyciągnąwszy ku niemu ręce, pozwalając jednocześnie, by żar ogniska oplótł swym ciepłem jego dłonie. Dołożył nieco drwa, po czym powstał, aby nałożyć na siebie oporządzone ubranie. Resztę odzienia zsunął, składając obok siebie na kocu, ażeby każdy mógł odebrać co swoje. Księżyc, niczym samotny lampion, podróżował po granatowych polach, mierzwiąc kosmki nasyconych szarością obłoków. Palenisko dobrze rozświetlało krąg drzew, w którym osiedli, jednak chęć wyjrzenia dalej uniemożliwiało niezwykle gęste rozmieszczenie pni, pomiędzy które zdawał się wlewać cień. Miejsce to nie należało do bezpiecznych, aczkolwiek próba przedostania się w stronę obozowiska bliżej nieznanej istoty, z góry skazana była na niepowodzenie. Suche gałęzie przebijające ściółkę, łamały się pod najmniejszym naciskiem, zaś nisko wiszące ramiona drzew krępowały potencjalny wachlarz ruchów. Athelos z Besidrolem wrócili razem, zaś Avie dzierżyła porcję zebranego opału. Kiedy elfowie zdali mu relację, z krótkiego zwiadu, nie posępniał zbytnio, mówiąc.
- Zdaje się, że orkowie zapuszczają się w te strony na polowania. Zapewne jest to mała grupa, lub trzech, czterech zielonoskórych, którzy nie mają w zwyczaju wypełniać rozkazów. Tak daleko na południe, żaden rozsądny, o ile można tak stwierdzić, uruk bez licznej armii nie postawiłby łapy. Postępując roztropnie, wystawimy pojedynczą straż nocną. Zmieniać będziemy się co dwie godziny, aby każdy uświadczył spoczynku, jutro czeka nas długa droga. Panna Tildomerel zainauguruje czuwanie. Każdy zobowiązany jest do zbudzenia wszystkich, w przypadku potencjalnego zagrożenia.
Pouczył zebranych, czyniąc skinienie głową ku Avie. Był rad, że zgłosiła się na ochotniczkę, albowiem pierwsza warta nigdy nie cieszy się wzięciem. Spoglądając w jej oczy, po raz kolejny dostrzegł ciepły płomień, blask bijący z jej źrenic i tęczówek. Nie zamierzał pytać jej o owe wrażenie, gdyż mogło być to zaledwie złudzenie. Posilił się lembasem, jajkami przygotowanymi przez Liktareę, oraz soczystym jabłkiem. Podźwignął się na ręce, maszerując w stronę Laurefina. Z torby, mocowanej przy siodle wyjął pęk cięciw, oraz garść krótkich, niezwykle cienkich ostrzy, przypominających ogromne igły. Połowę godziny zajęło Sindarowi mocowanie owych, do giętkich gałęzi buku, w promieniu stu metrów od obozu.
- Zwykle używam ich do polowań, acz dziś mogą się przydać.
Rzekł, po czym nakrył ciało kocem, wróciwszy na swoje posłanie. Koń jego, przykucnął kładąc się obok swego pana. Wszystkich zmogło zmęczenie, co poskutkowało niezwykle szybką wędrówką w świat jawy. Jedynie kobieta, wywodząca się z rasy ludzkiej, z uwagą wpatrywała się w otaczający ich mrok, zacieśniający się niczym lina spoczywająca na gardzieli skazańca. Las zdawał się żyć wyłącznie nocą. O ile za dnia panował spokój i błoga cisza, o tyle po zmroku dało się słyszeć pohukiwanie sów, gaworzenie lisów, czy symfonie chrząszczy. Palenisko cicho trzaskało, zaś iskierki zdawały się tańczyć i skakać we wszystkie strony. Kwadrans po północy las ucichł. Do uszu Avie dobiegał wyłącznie szmer liści, które pchnięte przez wzmagający się wicher, poczęły niezwykle głośno szeleścić. Nagle gałęzie wydały z siebie pernamentny zgiełk, jedna łamiąca się po drugiej. Kakofonie szybkich oddechów, zakłócił świst cięciw Feandila, gwałtownie wypuszczających ostrza. Ziemia drżała. Coś się zbliżało.
_____________________________________________________________

Kolejka standardowo.

Długo nie czekał na drugiego zwiadowce, a na jego pytanie odpowiedział.- Może orki, może ludzie. Nie jestem pewien. I ruszyli oboje do miejsca, w którym powstawało obozowisko. W drodze nie zauważał żadnych dziwnych znaków. Szedł i rozmawiał z drugim elfem.
Na miejscu zajął się sprawdzeniem swego ekwipunku zdając uprzednio raport ze zwiadu. Poczęstował się również posiłkiem przygotowanym przez Liktareę. Ogrzewał się przy ogniu i rozmyślał o różnych sprawach. - Obejmę wartę jako drugi. Zaoferował się elf. Nie mając teraz nic ważniejszego do zrobienia przygotował sobie zwykłe posłanie, które składało się z samego koca. Zanim udał się na spoczynek, usiadł przy ogniu i strugał kijek nożem. Później wystrugany kijek i tak znalazł się w ogniu. Sprawdził czy koń nie ucierpiał w żaden sposób przy przeprawie. Jednak okazało się że jest cały. Teraz już nakrył się kocem. - Dobrej nocy. Miejmy nadzieję, że spokojnie wypoczniemy. Rzekł i nie czekając na żadną odpowiedź położył się i niedługo po tym zasnął.
Pobudka nie mogła zwiastować nic dobrego. Wstał szybko i chwycił długi miecz w dłoń. Stając przy granicy obozu czekał aż sprawca, bądź sprawcy hałasu się objawią.

*Zaśmiała się,słysząc pytanie Feandila.Pokazała mu szczelnie zamkniętą torbę,która spoczywała obok jej cennego chlebaczka.Wyjęła pudełko.W środku obłożone było grubą warstwą waty,na której spoczywało 8 jajek.*Wiedziałam,że będzie je trzeba zabezpieczyć...*Ziewnęła przeciągle i położyła się na kocu,przykrywając się nim.Do snu utuliła ją kołysanka lasu,symfonia szumu liści i gry świerszczy.Przed snem upewniła się,czy Kastiel jest przy niej.Koń położył się nieopodal,teraz spał spokojnie.Ona sama zasnęła po chwili.Nocną pobudkę przyjęła zerwaniem się na nogi.Wszyscy już byli na nogach.Chwyciła miecz w dłoń i wyjęła go z pochwy.Jej oczy wodziły po otoczeniu ,w poszukiwaniu choćby cienia wroga.Oddychała spokojnie,cicho.

*Spojrzał i wysłuchał słów Besidrola z powagą. Uśmiechnął się jednak wymownie kiedy ten wspomniał o ludziach. Chciał wytłumaczyć co mu w tym zdaniu nie pasowało i tak też zrobił.* - Zwierzęta aż tak bardzo nie boją się ludzi, to na pewno orkowie. *pokiwał głowa i ruszył w stronę obozu, tuż za przyjacielem. Drogę która dzieliła ich od obozu, spożytkowali na rozmowę i własne rozmyślenia. Obecnie wykryte niebezpieczeństwo pomogło mu trochę zapomnieć o całokształcie zagrożenia. Zapomniał wręcz o przyszłości, na rzecz tego co im groziło teraz. Nie można porównywać grupy orków z głównym ich celem.. Tak więc był trochę spokojniejszy, a to było widać na pierwszy rzut oka. Jego towarzysze mogli dostrzec na jego ustach uśmiech, a to podczas tej podróży nie zdarzało się często... Wróciwszy do obozu, zdali raport innym. Wysłuchał słów Feandila, je też skomentował, co również nie zdarzało się często.* - Wydają się kiepscy. Zwierzęta zdołały im uciec, a to świadczy o ich niezgrabności. Zapewne nie uda im się nas zaskoczyć, a tylko tak mieliby jakiekolwiek szanse w starciu z nami. *Po krótkiej przemowie, którą to zakończył krzepiącym uśmiechem, zasiadł obok swojej ukochanej Liktarei. Złapał jej dłoń, niezwykle ciepłą oraz obdarzył czułym spojrzeniem. Nic nie musiał mówić, nawet nie chciał bo ten wzrok wyraźnie wyrażał to jak się teraz czuł a także to jak bardzo mimo wszystko ją kocha. Siedział jeszcze trochę w ten sposób, a następnie postanowił skonsumować jakąś kolację. Dokładnie to posilił się jajkami od ukochanej i dwoma sucharami wyjętymi z podróżnego prowiantu. Może nie była to wyśmienita strawa, jednak w zupełności elfowi wystarczał. Potem oczywiście złożył się spać, wcześniej informując iż jako trzeci może objąć wartę. Rozłożył się na kocu nieopodal drzewa.. Mimo iż stracił wiele sił oraz był zmęczony, ciężko było mu zasnąć. Co więcej słyszał wyraźnie dziwne zachowanie lasu, w którego to objęciach zasypiał. Dźwięki dotychczas normalne, zmieniły się. Zwierzęta w pobliżu ucichły, informując o tym że czegoś się przestraszyły. Wtedy to też Athelos sięgnął po swoją broń w pobliżu której spał. Otworzył oczy, a miecz trzymał na piersi. Niedługo jednak, bo już po chwili zerwał się na nogi. - słysząc iż pułapki Feandlia się uaktywniły. Ostrze opuściło pochwę, klinga skierowana w dół wyczekiwała przeciwnika. Nogi zaś elfa wyraźnie się ugięły, lekko przykucał jakby już zaraz miał się zerwać do skoku. Powoli oddychał i równie wolno zbliżał się do Liktarei. Chciał być blisko niej, wolał nie pozwolić jej wdać się w walkę. Przynajmniej teraz, kiedy nie było to konieczne. Wyśmienity wzrok elfa oczywiście pozwalał mu dostrzec wszystko w pobliżu, nawet ciemność wcale nie przeszkadzała, bo jak każdy wie w niej jego rasa widziała dobrze. Przenikliwe spojrzenie penetrowało okolice, spokój i gotowość pozwalało mu w każdej chwili zaatakować. Czekał tylko na pokazanie się wrogów..*

Umysł Feandila względnie szybko odnalazł tory, które prowadzą do głębokiej zadumy i wytchnienia. Pędzel z białego włosia począł malować marmurowe obłoki, na tle szafirowego nieboskłonu, tworząc obraz letargu, swoistego błogostanu. Głęboki oddech zdawał się rytmicznie współgrać z nieskrępowanym tempem wlewania się tlenu do płuc elfa. Pejzaż Lothlórien, niesiony łagodnym wiatrem zdawał się być jak prawdziwy, tak utopijny. Królewskie wzgórze, które zawdzięcza miano szlachetnym koroną mallornów, drzew cenniejszych, aniżeli insygnia ludzkich monarchii. Kraina emanująca szczęściem i poczuciem bezpieczeństwa, otwarta dla wędrowców, zamknięta dla istot złych czynów. Pojednana z południem, gotowa do poświęceń za Władców Gór. Cudowną imaginację przysłonił cień, który z nieokiełznaną zuchwałością, począł przykrywać płachtą mroku brzegi Nimrodel, oraz tereny Naith. Siwy dym płatał niezwykle barwną wizję życia stabilnego, tak łatwo osiągalnego. Powieki elfa powoli się rozwarły. Tuż nad sobą ujrzał Liktareę, której zazwyczaj pogodna twarz, przybrała posępną maskę. Zerwał się na nogi, w dłoni ściskając łęczysko łuku. Zwinnym ruchem, zarzucił kołczan, który spoczął bezwładnie na jego plecach. Zlustrował drużynę, widząc, iż skupiają się na jednym punkcie, tuż przed nimi. Nagle przestrzeń wypełniły kolejne świsty, mechanizmy pułapek obluzowały się, dając o sobie znać ze wszystkich stron. Pośród tych dźwięków dało się słyszeń szum, by po chwili poczuć krótki podmuch w okolicach ich ramion.
- Strzały!
Szepnął, z wyraźnym naciskiem.
- Zgaś ognisko, jesteśmy wyraźnym celem!
Zwrócił się do Besidrola wskazując ręką w stronę paleniska. Przykucnął, aby umknąć pociskom. Doczołgał się do drzewa, opierając się plecami o jego konar. Nałożywszy strzałę na łęczysko, naciągnął cięciwę, układając łuk poziomo. Nie dojrzał jednak nikogo, gdyż potencjalni agresorzy znajdowali się na tyle daleko, iż wzrok ich nie sięgał.
Zewsząd dało słyszeć odgłos przyspieszonego kroku, a także tarcie kling opuszczających pochwy. Rwetes przeszył krzyk Liktarei, którą zbłąkana strzała, na szczęście, drasnęła w ramię. Trzeba coś zrobić, pomyślał. Gałęzie najbliżej nich poczęły się rozchylać, odsłaniając tęgie sylwetki sześciu orków. Jeden z nich, który zaszedł drużynę od strony rzeki rzucił się na Athelosa, by z impetem opaść na ziemię, wraz z elfem.. Kolejna para natarła z północy, wybiegając tuż naprzeciw Besidrola. Feandil nie mógł strzelać z tak bliskiej odległości, ponieważ byłby jeszcze łatwiejszym celem dla nabiegających uruków. Wdrapał się na drzewo, objąwszy nogami gałąź znajdującą się na wysokości pięciu metrów, napiął cięciwę z całych sił, a jego łuk zaśpiewał, zaś nutą była strzała, która z łatwością przecinając powietrze ugodziła jednego z agresorów w klatkę piersiową. Celował w stronę Avie, za której plecami trójka bestii wybiegła z gęstwin, zaś jedna z nich opadła, starając się powstrzymać konwulsje, które wywołał pocisk Sindara. Łucznik nieprzyjaciół ucichł, nie chcąc godzić swych sojuszników, okazja do kontry wydawała się idealna.
___________________________________________________________________

Pamiętajcie: opisujecie ciosy, ich skutek opisuję ja (rzucam kostkami aplikując obrażenia wg waszych statystyk; to samo tyczy się uników).

*Strzał się nie spodziewał, tak więc zdziwiony nie mógł od razu dobrze zareagować. Co więcej usłyszał krzyk swej ukochanej która to oberwała strzałą. Szybko odwrócił się doń, tak by ujrzeć jakie to obrażenia otrzymała. Nie zważył na niebezpieczeństwo, teraz pragnął tylko szczerze ujrzeć iż Liktarea jest cała i nie kona za jego plecami. Kamień spadł mu z serca, ulżyło mu ogromnie, kiedy to zobaczył że strzała zaledwie ją drasnęła. Szczęście w takiej chwili może nie było mądre, jednak ten ogromnie się ucieszył i przez to też dał się zaskoczyć urukowi nabiegającemu ze strony rzeki. Mimo iż Athelos jest bardzo szybki, to i tak nie zdążył uskoczyć. Wielka góra mięcha rzuciła się nań i przewróciła go. Elf jedyne co zdążył zrobić to tylko odchylić się lekko w lewą stronę, ta by uruk przypadkiem nie przygniótł mu prawej dłoni - w której to trzymał swoją broń i którą to miał większą szansę na dobre wyprowadzenie pchnięcia. Ze wspomnianą szybkością to mógł zrobić bez problemów. Leżący obok ork, nie mógł zareagować tak szybko jak on, a Athelos to wykorzystał. Wyjęte już wcześniej z pochwy ostrze, uniósł ku górze i krzyknął donośnie.* - Caladzie pokaż się! *czarna głownia miecza mogło by się wydać że błysnęła. Athelos mimo iż wiedział z kim walczy, bo uruków nie łatwo było ugiąć czy też przestraszyć, to spróbował tejże sztuki. Wyraź twarzy miał straszny, odzwierciadlający jego gniew. Gniew ten również okazał w swym ciosie. Sztych ostrza agresywnie i szybko poprowadził w stronę głowę lezącego obok przeciwnika. Mimo iż uderzał z całą furią, chciał niezwłocznie zabić przeciwnika choćby swą siłą - to cios wyprowadził starannie, jak zresztą zawsze. To chyba dzięki przyzwyczajeniu usztywnił rękę w przedramieniu, tak iż mimo krótkiego dystansu, mógł wyprowadzić dokładny i silny cios. Nigdy nie zawiodła go precyzja, miał nadzieję że i teraz tak nie będzie. Cios zmierzał prosto w głowę, a dokładnie celował w skroń, tak by ją przebić tym jednym pchnięciem... Wydało mu się jednak, że nawet jeśli przez niewygodną pozycję, cios zmieni trochę swoją trajektorię, to i tak przebiję głowę urukowi..*

W chwili, kiedy wszyscy rozpierzchli się w różne strony, wyciągnęła długą igłę rapiera, a ponieważ broń ta raczej nie występowała w Śródziemiu, wyglądała nadzwyczaj egzotycznie, co wkrótce miało się prawdopodobnie okazać jej wielką wadą. Avie po raz pierwszy w życiu zetknęła się z orkami, pomimo bardzo szczegółowej lektury nie spodziewała się, że ich ohyda będzie tak rzeczywista. Krzyk ranionej nieopodal elfki sprawił, że coś w jej sercu drgnęło i spadło z niewiarygodną siłą; próżno pośród takiego przerażenia było teraz szukać w ojej oczach spokoju. Zaraz potem spostrzegła konającego przed nią orka, a jednak ktoś czuwa -pomyślała i skoczyła do przodu, by zadać mu cios w gardło. Brak uzbrojenia pozwalał jej na większą swobodę ruchu, co niewątpliwe było atutem podczas walki rapierem; niestety, miała przed sobą dwóch przeciwników, a styl walki taką bronią wymuszał na niej, by zajęła się każdym z osobna. Zaatakowała pierwszego z nich dziurawiąc jego miękkie uda oraz ramiona, których nie okrywał żaden ekwipunek. Tymczasem straciła z pola widzenia drugiego przeciwnika i opierając się temu pierwszemu, pragnęła oddalić się od niego na tyle, by móc zobaczyć co dzieje się dookoła. Jednak okazało się to bardzo trudne, gdyż stworzenie dysponowało niewiarygodnymi pokładami siły, a na dodatek, nieustannie musiała uważać, żeby cofając kroki nie potknąć się o własny płaszcz, którego srebrna klamra zdawała się obluźniać i spuszczać bordowe sukno ku ziemi. Ciemność oblekała okolicę, Avie nie będąca elfem, czuła się ślepcem wśród widzących, chaos dźwięków walki niemalże nie mieścił się jej w głowie; w sercu półelfki zapadła głęboka cisza.

*Cios może nie poszedł po myśli Athelosa, jednak liczyło się to iż ostatecznie uruk zginął. Jedyne co musiał zrobić teraz elf to tylko zrzucić z siebie tą ogromną pokrakę. Jako iż był silny to udało mu się to bez większych problemów i zajęło niedużo czasu. Kiedy to już był wolny pragnął wreszcie wstać, a korzystając ze swych zdolności akrobatycznych uczynił to za sprawą efektownej i szybkiej sprężynki. Sztuczkę tą wykonywał wiele razy i raczej nie powinien mieć problemów z jej wykonaniem, a chodziło głownie o zaoszczędzenie czasu. Gdy już wreszcie stał rozglądnął się po swych towarzyszach. Wydawało się że reszta radzi sobie całkiem dobrze. Zauważył także uruka pełznącego w jego kierunku, postanowił go dobić, bo jak było widać już wcześniej strzała Feandila go przewróciła i mocno zraniła. Długimi i miarowymi krokami dopadł do niego. A pierwsze co uczynił to stanął jedną nogą na zagiętej klindze jego broni. Mimo iż była to silna bestia, nie miała absolutnie żadnych szans by podnieść broń. Nie z takiej pozycji, gdzie nie mógł użyć nawet cząstki swej zabójczej siły. Elf opierał się na tej nodze, co skutkowało iż na jego mieczu leżało prawie 75 kg. Chciał zakończyć szybko jego żywot. Uważał że każda, nawet najgorsza poczwara, zasługuje na szybko i godziwą śmierć. Uniósł miecz ku górze, nad jego ciałem, pod kątem takim jakby chciał swym ostrzem wskazać księżyc.* Namarië.. *syknął cicho po czym jednym ruchem nadgarstka przekręcił swe ostrze. Tak że teraz teraz głownia skierowana była w stronę pleców uruka leżącego na ziemi. Nie musiał nawet spoglądać gdzie uderza. Wcześniej wycelował w serce a teraz tylko silnym ruchem ręki w dół starał się je przebić. Stara zbroja nie powinna być problemem. Jego miecz, materiał z którego został wykonany zawsze radził sobie z metalami. A z taką cienką blachą nie powinien mieć zupełnie żadnych problemów... Chciał już to skończyć, tak by ruszyć dalej na pomoc innym.*