Niespodzianki na szlaku

Uczestnicy: Lómendil (302), Feandil (350), Khamus (340).

Szlak wiodący ze środkowo-wschodniego Anorien w kierunku Minas Anor nie był dostarczał zwykle niespodzianek. Po zakończonej wojnie z Mordrem nie było tu wojsk, a rabusie z rzadka tylko naprzykrzali się podróżnym. Ale tym razem miał kilka niespodzianek.
Od wyruszenia z karczmy Fëandil nie mógł pozbyć się wrażenia, że ktoś lub coś go obserwuje. Kilka, zwłaszcza wieczorami, łowił też kątem oka jakiś ruch. Zwykle okazywało się, że to tylko zwierzęta, ale czasami nie udawało się ustalić czym był dziwny cień. Dodatkowo czasami w powietrzu pojawiała się świetlista linia, najpierw wznosząc się ku niebu, potem opadając i gasnąć, a miało to miejsce nad już przebytą trasą.
W końcu prześladowca się ujawnił. Pewnego wieczoru, kiedy Fëandil zdecydował się na postój, widząc już odbudowane z dawna mury Osgiliath oświetlone delikatnie światłami z okien, w krąg światła rzucanego przez ognisko wszedł elf. Miał na sobie zbroję typową dla Leśnych Elfów. Przeważały na niej zielenie i brązy, a łuski skóry kształtem przypominały liście jesionu. Nieznajomy przewiązał dół twarzy płócienną maską dobraną pod kolor kaptura, który miał narzucony na głowę. W lewej ręce dzierżył łuk, ale prawą uniósł na znak przyjaznych zamiarów
- Le suilon!

- W drodze miałem dość strawy, choć ciepła mniej. Noc jednak nie jest chłodna, nie mniej zasiądę z Tobą.
Lómendil faktycznie zajął miejsce przy ognisku i spojrzał w płomienie, których odbicie zatańczyło w jego oczach. Przywykł do chłodu. W lasach Wielkiej Zielonej Puszczy ciężko było go uniknąć, zwłaszcza zimą. Teraz chociaż latem można było cieszyć się tam promieniami słońca, które mogły w końcu przebić się przez listowie, choć wiele terenów dalej skąpanych było w mroku.
Elf chwilę zdawał się rozważać swe następne słowa, jakby bał się, że mogą one przyspieszyć nieuchronnie zbliżające się spotkanie. W końcu oderwał wzrok od paleniska i spojrzał na rozmówcę.
- Podejrzewam, że dla zaspokojenia Twej ciekawości wystarczy tyle, że to nasz wspólny znajomy z plemienia Następców. Choć nie wątpię, że wiesz o nim więcej aniżeli ja, bo nie miałem okazji do prowadzenia z nim rozmów dłuższych niż krótka wymiana zdań.
Cały czas elf zdawał się nasłuchiwać, jakby czekał na jakiś sygnał. Był opanowany, ale w jego oczach czaił się cień niecierpliwości, jakby jego plany rozwijały się zbyt powoli.

- A więc trop podjął Harad.
Wycedził cicho, jakby do siebie.
- Moja wiedza, której zasięgnąłem u przyjaciół, pozwoliła mi zdradzić jedynie jego imię, czas, i miejsce, w których się dotychczas pojawiał. Nieco więcej niż dwanaście miesięcy wstecz przekroczył rzekę Foros. Zgodnie z prawem Gondoru, podając cel swej wyprawy, pokonał przeprawę w porcie Pelargir, zstępując do Lebenninu. Kolejny raz zdradził swą twarz dwa miesiące później, kiedy, o dziwo, zawadził na dłużej w dolinie Nan Curunír.
Zamilkł, niejako szukając odpowiedzi w powabnych językach paleniska. Pojął manierkę, zwilżając usta w chłodnej wodzie.
- Karczma w Shire.
Kontynuował, spojrzawszy w stronę północnego zachodu, wzrokiem zdawał się rozganiać cień.
- Tam pierwszy raz go spotkałem, acz w mieście dało słyszeć się plotki o ciemnoskórym przybyszu. Hobbici powiadali, że to jeden z cieni, które niegdyś ściągały, w poszukiwaniu Powiernika Pierścienia, bowiem osobnika podobnej karnacji nigdy wcześniej nie oglądali.
Dostrzegłszy zafrapowaną maskę, którą przybrał Lómendil, przerwał.
- Nie będę jednak Ciebie męczył wiadomościami na temat Południowca, chyba, że skory będziesz mnie wysłuchać. Niepokoi mnie jednak jego obecność, tak jak zastanawia mnie przeznaczenie laski, na której się wspiera. Wyczekujesz czegoś?
Pytanie było niespodziewane, acz szlachetne rysy, które ściągnął w skupieniu Sindar, były aż zanadto czytelne.

Elf spokojnie wysłuchał Fëandila, a gdy zostało do niego skierowane pytanie, spojrzał w jego oczy.
- Wiadomości. Wysłałem własną tuż przed wyruszeniem z karczmy. Długo podążał za Tobą tylko jeden z moich podkomendnych, dopiero zeszłej nocy go spotkałem. Tym czasem drugi podjął na moje polecenie podróż na północ, gdzie stacjonował oddział oczyszczający południową część Calentaur.
Zastanowił się chwilę. Nie wiedział na ile bezpieczni są teraz na szlaku. Nadmiar informacji mógł bardziej zaszkodzić niż pomóc.
- Wysłałem wieść, że Cię odnalazłem. Próbowałem szczęścia w Lasach Lórien, ale przekazano mi, że ruszyłeś w podróż. Nie podano kierunku. Ruszyłem do Anorien i, szczęściem, w końcu Cię spotkałem.

Kroki. Szelest, lekkie tąpnięcia ziemi pod stopami idącego, nawet delikatny i ledwo słyszalny, pośród kaskady wyraźniejszych dźwięków, oddech. Elf gotów był stwierdzić, że to kroki ludzkie. Perianowie, których i tak nie wielu znalazłoby się w tych stronach, chodzi delikatniej, nawet dla elfiego ucha ledwie słyszalnie. Elfy poruszały się niemal zupełnie bezdźwięcznie. Krasnoludy... Te usłyszałby z kilometra. Kimkolwiek jednak był podróżujący nocą osobnik, udało mu się uniknąć przynajmniej wzroku Lómendila.
Rankiem chętnie napił się wody i sięgnął do pieczywa i owoców, kłoniąc lekko głowę w geście podziękowania.
- Jak zapewne pamiętasz - podjął odpowiedź przełknąwszy pierwszy kęs. - Stolica naszego królestwa nie posiadała nazwy, wszyscy nazywali ją po prostu "Pałacem Thranduila". Wiedliśmy spokojne życie, z rzadka opuszczając lasy, a do tego celu służyła nam nasza własna ścieżka, ciemna, długa i ponura. Ta sama, którą pod koniec Trzeciej Ery obrał pan Baggins z Shire i jego krasnoludzcy kompani.
Zwilżył usta zimnym dotknięciem wody i przez chwilę odświeżał pamięć o początkach "Wielkich Porządków", jak nazwali to wydarzenie mieszkańcy Puszczy.
- Potem wybuchła wojna - ciągnął swą opowieść dalej. - Tak tutaj, na Południu, jak i u nas. Jednak u nas skończyła się znacznie później. Uwolnione spod rozkazów swego pana stwory zaczęły ściągać na leśne ścieżki i zakłócać spokój Puszczy. Choć ludzie już ją zwali Wielką Zieloną Puszczą, my dopiero teraz odczuliśmy grozę jej Mroku. Nasz Władca podjął decyzję. Mieliśmy odtąd zwalczać wszelkie złe istoty, które napotkamy na swej drodze. Dniami i nocami rozszerzaliśmy nasze wpływy. Sam brałem udział w tych działaniach. Wyruszając w coraz dalsze partie lasu biliśmy wszelkie plugastwa Morgotha, w tym i orków. Za nami, po krwawej ścieżce szli ci, którzy mieli wycinać drzewa stare i ponure, a także te zatrute. Gęstwina zaczynała się przerzedzać.
Elf zamilkł, wyraźnie dotarłszy do miejsca opowieści, które było dla niego bolesne.
- Thranduila ukąsiła jedna z bestii, kiedy już myśleliśmy, że najbliższa okolica stolicy jest bezpieczna. Zmarł zeszłego lata. Wielkie Porządki trwają teraz tylko na południu Calentaur, a północ w znacznej mierze została oczyszczona. Wielu przypomniało też słowa Jedynego: "Zło mimo wszystko zrodzi też dobre owoce". Znaleźliśmy bowiem dęby, które siła Saurona splugawiła i sprawiła, że mają one czarną korę, która skrywa czarne drewno. Liście są jaskrawo zielone, choć żyły ich mają barwę węgla. Takiego też drewna używamy obecnie do wytwarzania naszych łuków - tu wskazał swoją własną, czarną broń - bo nadaje się znakomicie, choć w obróbce trudniejsze jest od cisu. Nazwaliśmy je Mororn i obraliśmy za nasz symbol
Z tymi słowami Lómendil odsłonił zapinkę ciemnozielonego płaszcza, która przedstawiała zielony liść dębu z czarnymi żyłami, a dotychczas zasłonięta była dodatkowym materiałem, który służył poprzedniej nocy za maskę.
- A jak się ma sytuacja w Lothórien? W tym we Wschodnim Lórien. Nie odwiedzałem tych ziem od zakończenia wojny...

- Lórien odparło trzy ataki twierdzy Dol Guldur. Ciemność jednak, o ile nie występuje w postaci samego Czarnego Pana. z pierścieniem na palcu, nie ma tyle zuchwałości i pychy, by przekroczyć granice Doliny Śpiewającego Złota. Panienka Galadriela, w swej mocy ukazała blask Valarów, jak i światło Elfów Wysokiego Rodu, którego szlachetność przelękłaby samego Melkora. - usta jego wyśpiewały podziw i radość, zaś oczy związały obraz łuku Lómendila. - Mororn! Piękne drewno, gładki cios, płynne kształty. Mam nadzieję, że usłyszę nieco więcej, bowiem serce raduje się, widząc dobre pokłosie sił zła. - zakończył, spoglądając w stronę płaskowyżu Gorgoroth, który jeszcze niedawno skryty był za kurtyną mroku.
- Krasnoludowie, ciągnący na południe, rzucali hasła o ludziach wschodu, obronionej bramie i pierzchającym cieniu. - kontynuował po chwili milczenia, pochwyciwszy oprawiany opalaną skórą bukłak. - Maszerowali wesoło, na wozach wlekli beczki, śpiewali podskakując i krzycząc wzdłuż i wszerz:

"Na Bystrą rzekę, na Błękitne góry,
cień ucieka, uciekają i chmury,
my im machamy, wołamy głośno:
Hejże Mroku! Hejże Szarówko!
szepnij od nas, te czułe słówko,
myśmy krasnale, niegodni rywale,
tak powiadałeś, czarny bęcwale,
honor swój mamy, ostry, jak topór,
armii Twej wielkiej daliśmy opór,
teraz tańczymy, pijemy, śpiewamy,
sławę Twej klęski tu i tam rozgłaszamy,
niechże plugastwa opuszczą te ziemię,
żaden lud Ardy nie boi się Ciebie!"

Zanucił, wodząc wzrokiem wzdłuż linii horyzontu, jakby w oddali dostrzegł wspomnianą kompanie, beztrosko drepczącą ku nieznanemu.
- Ujmująca przyśpiewka. - rzucił, przywdziany w uśmiech. - Dawno nie uświadczyłem tyle radości z rąk Naugrimów.
Pojął garść owoców, by pojedynczymi porcjami smakować malin, poziomek i jagód. Wysłuchując wieści druha, w pewnym momencie twarz jego odbiła się lustrem od oblicza elfa.
- Tak odszedł ostatni z elfich Królów, którzy u schyłku trzeciej ery zapłacił życiem za błąd Isildura. - skłonił czoło, zaś wzrok utkwił w gęstwinie trawy. - Smutne wieści przynosisz, Lómendilu. Lórien długo opłakiwać będzie szlachetnego wodza Elfów Puszczy, dwakroć dłużej ja będę nosić w sercu żal i poczucie niesprawiedliwości. - złożył otwartą dłoń na klatce piersiowej, po czym spytał - Kto Wam teraz przewodzi?

Zdawało się, że Lómendil dał się pochłonąć pieśni towarzysza. Słuchał jej z lekkim uśmiechem na twarzy, choć na wspomnienie naugrimów spoważniał i na chwilę odwrócił wzrok. Kiedy padło ostanie pytanie na jego twarzy niespodziewanie pojawił się uśmiech. Zjadł kilka owoców z tym samym wyrazem, po czym spojrzał na swego rozmówcę.
- Obserwując Twą rozmowę z Haradem spodziewałem się czegoś więcej. Wolałbym nie mówić tego na szlaku, bo osobie władcy wszystkich Leśnych Elfów mogłoby to poważnie zaszkodzić. Przez lojalność tego teraz nie wypowiem, o ile nie będę miał pewności, że nie trafi to do obcych uszu. Powiem jedynie tyle, że - jak zapewne wiesz - Thranduil miał mięcej niż jednego syna.
Po tych słowach wyraźnie odczuł suchość w gardle, popił więc źródlanej wody i spojrzał w stronę Cytadeli Gwiazd.
- Nie wiele zdradziłeś mi z bliższej historii Twych stron. Czy to nieufność, złe czasy, czy też miejsce w jakim się znaleźliśmy każe Ci milczeć? To co usłyszałem, to mocno skrócone wieści, które do nas docierały z południa. Beorningowie w miarę chętnie przekazywali nam informacje, ale chyba niewiele ich mieli od ludu z Lórien.
Zamilkł, wyraźnie czekając, czy Fëandil opowie coś więcej, czy odmówi dalszych zwierzeń.

Z wielką uwagą chłonął wieści Lómendila, cyklicznie spoglądając nań z zainteresowaniem. Ongi cień skrywał nie tylko Śródziemie, lecz także królestwa i miasta, które zakopawszy zaufanie pod ziemią, zamykały bramy, a mury, szare i zimne, zdawały się być głuche na trwożne wołanie. Przygryzając chleba, który, aż dziw bierze, zdawał się być wilgotny i wydawać woń świeżych ziół, odparł.
- Podczas dysputy z Południowcem, ciężko spodziewać się konkretnych informacji, tym bardziej prawdziwych. Słowa moje, a zapewne i jego, traktują o przypuszczeniach, zarzutach, jątrzeniu, czy też starają się dolać oliwy do ognia; która z głów zatli się szybciej, ta wykaże mniejszą odporność. - na twarzy elfa zagościł uśmiech, choć sama aparycja Haradrima budziła w nim powściągliwość i awersję. - Nadal też - ciągnął, raz po raz napełniając płuca jutrzenkowym, chłodnym powietrzem - nie widzę celu, w jakim ów Przybysz stara się zasięgnąć języka, w temacie mojego pochodzenia i pozycji. Harad został wyzwolony, zawiązał z Królestwem Południowym pakt nieagresji, odnowił gałęzie gospodarcze. Pojawienie się w Śródziemiu przedstawiciela kasty szamanów, którego przyjęto w wieży Orthanck oraz widziano stąpającego po ziemiach Eriadoru, budzi we mnie więcej podejrzeń, niźli zaskoczenia.
Podzieliwszy się spostrzeżeniami, obdarzył Sindara czujnym, przenikliwym spojrzeniem.
- Thranduil posiadł jeszcze jednego syna? Nie dane było mi usłyszeć tak raptownej i konfundującej wiadomości od dłuższego czasu. - wycedził w osłupieniu - Na ile Twe słowa są sprawdzone? Jeżeliś pewny, wówczas wspaniała to nowina! Przedłużenie królewskiego rodu, żył w których płynie ta sama, szlachetna krew. Aman tel' Seldarine formen Edheli arnad!
Podobnie jak Aldaser, wolał nie dzielić się informacjami na otwartym terenie, gdzie wicher grabi słowa, zaś trawa niesie je echem. Rozglądnąwszy się dookoła, ściszył wolumin głosu.
- Lothlórien, po odejściu Panienki Galadrieli, gasło. Drzewa, jakoby strudzeni starcy, zrzucały obficie swe listowie, zaś korzenie zdawały się nie sięgać wody. Bracia podążyli na zachód, co poniektórzy wybrali przystanie południowe, jednak z dnia na dzień, Caras Galadhon nikło. Coraz mniej twarzy gościło w świetle doliny. Po krótkim okresie bezkrólewia, Lórinand odwiedził Cirdan, zwierzchnik wybrzeża, najpotężniejszy spośród żyjących Dzieci Eru. Wraz z ojcem,Celemirem, przekazali mi... - przerwał, bowiem północny wiatr ucichł, jakby nieznane pasmo górskie odgrodziło jego siłę i pęd. - Pozwól, że dysputę dokończymy w Minas Tirith, w wskazanym dla tegoż celu miejscu. Nie ufam przezroczystości powietrza, niepokoi ucichający powiew. Poprzedniej nocy także próbowano naszej czujności, nie prowokujmy losu, Przyjacielu. - powstał, skrywając ekwipunek w lnianej torbie, która zawisła na ramieniu elfa. - Winniśmy ruszać.

W pamięci elfa wciąż żywe były czasy nieufności. Zewsząd docierały niepokojące wieści o posunięciach Nieprzyjaciela. Przegnany z wieży w Mrocznej Puszczy Czarnoksiężnik spędzał sen z powiek króla Leśnych Elfów i jego poddanych. Handel z ludźmi znad Jeziora był podtrzymywany, ale wysokie ceny nie sprzyjały interesom. Potem, na szczęście, nadeszła niespodziewana nadzieja.
Wysłuchał słów Êlentáriela z wielką uwagą, z rzadka podjadając owoce. Południowiec intrygował go, ale nie przywiązywał wcześniej większej wagi do postaci Harada. Teraz to się zmieniło. Wiedząc, że ów człowiek odwiedził miejsca, które nie pamiętały wyglądu Południowców, zaczął się zastanawiać do czego to wszystko zmierza.
Słysząc pytanie o syna Thranduila uśmiechnął się nieznacznie.
- Mogę ręczyć własną krwią za tę informację - powiedział spokojnie i nie poruszył więcej tego tematu.
Opowieść o losach Lothlórien przepełniła go smutkiem, ale szybko ustąpił on niepokojowi. Także Lómendil poczuł się nieswojo, gdy wiatr ucichł. Także on obawiał się, co dalsze słowa mogły zdziałać, usłyszane przez niepowołane uszy.
- Tak - powiedział wstając. - Już czas nam w drogę.

- Licz się z wartością swojej krwi, Lómendilu. Szczep Sindarów wygasa, w naszych dłoniach leży jego los, ale też wyobrażenie dostojności w późnej, IV erze Środziemia, epoce ludzi. Wierzę Tobie na słowo, zachowaj jak najwięcej swej szlachetności, nie poręczając nią zwykłej frazy, toż nie mam powodów, aby nie ufać bratu z Północnego Lasu. - sprawdziwszy umocowanie rynsztunku, odparł ciepłym, acz pełnym rozwagi głosem. - Wiatr winien dziś dmąc z północy, przyspieszając kroku. Nie jest jednak przychylny naszej mowie. Przez wieki począł być wścibski i zdradziecki.
Dwójka kompanów kierowała się na południowy-zachód, oddalając się od Osgiliath, tak aby u schyłku dnia stanąć zawitać do Białego Miasta. Dzień użyczył chłodu, zmuszając Feandila do zacieśnienia szpar płaszcza. Słońce ospale wędrowało po nieboskłonie, rzucając ponure promienie, na zalane rumieńcem, białe szczyty Ered Nimrais.
- Opowiem Tobie więcej o Lórien, bez obawy. Jest wiele wieści, którymi chciałbym się podzielić, ale także wiele wątków wymagających rady. Liczę na Twój rozsądek i szczodrość w tej sferze, Przyjacielu. Odwiedziłeś w Ithilien naszych pobratymców? - nie dane było mu ujrzeć tej pięknej krainy odkąd zasiedlili się tam Przebudzeni w Cuivienen, dlatego każde wtrącenie byłoby mu cenne niczym wieczorny szept Złotej Doliny. - Zdradź mi nieco swej wiedzy, opowiedz o Morornie! - zagadnął, bowiem frapował go nowy owoc Ardy.

Słowa Fëandila, choć w każdej innej sytuacji byłyby słuszne, wywołały kolejny uśmiech na jego ustach. Nie śmiał wyrazić się jaśniej, z drugiej strony nie był pewien, czy cała ta mowa nie miała na celu przykryć ową tajemnicę jeszcze bardziej.
Cały jego rynsztunek stanowiła sakwa na przedzie pasa, w której zapewne trzymał prowiant, bukłak z wodą, który przypadał obok sakwy, sztylet przy lewym boku, kołczan przy prawym i łuk, który znalazł swe miejsce w jego dłoni.
- Niestety, nie dane mi było obrać drogi prowadzącej do Ziem Księżyca, choć kilku z tych, którzy tam mieszkają dorastało razem ze mną - oddał się na chwilę wspomnieniom, po czym podjął temat drzewa z Calentaur. - Będę szczery, nie wiemy zbyt wiele o Moronie, bo dopiero sami uczymy się o nim czegoś więcej. Drewno ma twarde, a soki trujące. Choć jest bardzo sztywne, potrafi się mocno zginać i nie pęknąć. Dlatego też obraliśmy je za główne drewno przy wyrobie naszych łuków.
Przerwał na chwilę, ciesząc oczy widokiem łańcucha górskiego, którego nie dane mu było oglądać od wieków.
- Niestety drzewo to znalazło uznanie nie tylko naszych wojowników. Wielu już synów Eryn Lasgalen odeszło do siedzib Námo za sprawą wielkich pająków, które upatrzyły sobie korony Meryrn.

- Wyrób łuków z nieznanego do końca materiału to niezwykle śmiałe posunięcie. - wycedził spoglądnąwszy w stronę elfa. - Jak mniemam, nie używacie ich długi czas, jakąż macie pewność, że w kluczowym momencie ich ramię podoła naciągowi cięciwy? - ruszył z wolna, wodząc wzrokiem po kredowym firmamencie. Chmury skryły niemrawe, migotliwe słońce, nie pochylając czoła nawet w obliczu ich przerzedzenia. Południe winno uraczyć podróżnych ciepłem, choć im bliżej gór, tym aura staje się mniej przewidywalna. Jasne pióra strzał, sterczące z kołczanu, trzepotały melodyjnie muskane surowym wiatrem. Fëandil sięgnął za siebie, uwalniając z zaczepu długi, rzeźbiony łuk. Tknął dłonią sfałdowany, srebrzysto-brązowy majdan. Gładka powierzchnia przypominała oszlifowany minerał, bowiem palce elfa gładzące wierzch oręża przesuwały się w zgodnej, nienaruszonej linii. - Zbrojony zwierzęcymi ścięgnami, zaimpregnowany żywicą oraz naturalnymi ekstraktami, tawar mallornu może ulec jedynie ogniu.

Lómendil spodziewał się takich wątpliwości. Przejechał palcami po majdanie i ramionach swojego łuku. Pozbawione były większych ozdób, tylko delikatne, lekko srebrzyste linie zdobiły gładką, czarną powierzchnię - słoje drzewa. Poczuł, jak za pierwszym razem, falę podniecenia przechodzącą wzdłuż jego kręgosłupa, uśmiechnął się mimowolnie. Pogładził gryfy wykonane z czarnych rogów jakiegoś zwierzęcia i chwycił ponownie za majdan zabezpieczony kawałkiem czarnej skóry. Szedł tak uśmiechnięty i chwilę wstrzymywał się z odpowiedzią.
- Nie używałem do jego wyrobu nic poza jednym kawałkiem drewna, porożem jelenia i jelenią skórą - rzekł wreszcie. - Długo nad nim pracowałem, przy okazji omal nie zatrułem się oparami, choć starałem się zabezpieczyć jak najlepiej. Przy okazji kształtowania łuku sprawdzałem jego wytrzymałość i okazuje się, że wytrzyma naciąg wiele mocniejszy niż ten, który zapewnią moje ramiona. Nie wierzę, by pękł w moich rękach.

- Takiej odpowiedzi oczekiwałem, daję wiarę Twemu zapewnieniu. Przecenianie wartości drewna oraz nierozsądne owym zarządzanie było ostatnim czego spodziewałem się po przedstawicielach Leśnego Królestwa. - odparł, zaś usta elfa zadrgały w niepewnym uśmiechu. - Mogę? - spytał, spoglądając na łuk Lómendila.
Ciskając myśli w swej głowie, starał się sportretować ów drzewo mgłą wyobraźni. Jak wyglądało? Obfitowało w plony? Flora pozostałości Wielkiej Puszczy Śródziemia kryła wiele zagadek, z których nawet połowa nie została odgadnięta. Niewiedzę istot pogłębiają niespotykane moce, połączone z siłami nieokiełznanej inwencji natury, tworząc nowe gatunki, odmiany, a także zmieniając to, co Valarowie śpiewem powołali do życia. - Mororny... - wyszeptał wtóry raz. - Jak wysoko porastają, czy oprócz daru wytrzymałego drwa umieją zrodzić owoce?

Wiatr natchniony chłodem dął, zmuszając gęstwiny niskich traw do głębokiego pokłonu. Te, jakoby uniżeni słudzy słuchali każdego rozkazu, nawet najmniejszego podmuchu. Obłoki poczęły ciemnieć, każda kolejna minuta zdawała się przynosić wilgoć i drobne krople, piruetami opadające z zachmurzonego firmamentu.

Bez zastanowienia podał łuk Fëandilowi. Nie często przekazywał go komukolwiek, bo dużo pracy włożył w tworzenie tej broni i wiele potu wydał nim została ukończona, a cenił on pracę rąk wyżej niż krasnoludy mithril. Teraz jednak był pewien, że dzieło to będzie bezpieczne, bo sława łuczników ze Złotej Doliny nie ominęła Lasu Zielonych Liści.
Chwilę musiał jednak poświęcić, by przypomnieć sobie rodzinne strony i owe Czarne Drzewa, które teraz tak zainteresowały jego towarzysza, bo od dawna już wędrował poza granicami ziem swego ojca.
- Mororn rosną jak większość dębów, choć muszę przyznać, że niekiedy zadziwiały mnie jak wysoko potrafią sięgnąć. Ich owoce to oczywiście żołędzie, choć czarne jak sama kora, ale zdaje się, że wiewiórkom to za jedno jakie żołędzie jedzą, a szkód jakichś chyba żadna nie doświadczyła.
Elf ciaśniej otulił się płaszczem, bo choć nawykł do chłodu, wiatr był dla niego nieprzyjemny. W gęstwinie Puszczy rzadko doświadczało się jego podmuchów, choć czasem delikatne tchnienie dotykało twarzy mieszkańców Calentaur.